The Lost Heiress

Chapter 21

Lumabas ako ng kwarto na nanghihina, hindi ako makapaniwala. Hindi ako makapaniwala na niloko ako ng taong tinuring ko na ring isa sa pamilya ko. She's not just my bestfriend, I treat her as my sister but she betrayed me. Betrayed by someone you trust the most.

Pumasok ako sa elevator na umiiyak, tsaka palang tumulo ang luha ko. Parang hindi nagsi-sink in sakin ang nangyari. Parang ayaw tanggapin ng utak ko na niloko ako ng sarili kung bestfriend. Sumakay ako ng taxi na lutang, nagpahatid lang ako sa bahay namin. Wala na akong pakialam kung makita ako ng pamilya ko na umiiyak. Kinuha ko ang cellphone ko at tinawagan ko ang taong alam kung hindi ako kayang saktan.

"K-Kuya..." I said between my sobs.

"Anong nangyari sydney? Ba't umiiyak ka?" Para siyang nataranta bigla. Hearing my voice while crying. Hindi ko gustong umuwi pero wala akong mapupuntahan sa ngayon. Gusto kung magkulong nalang sa kwarto ko buong araw.

Kinwento ko kay kuya ang nangyari kanina sa hospital. Kinwento ko sa kaniya lahat. Simula sa narinig ko, sa nalaman ko, sa pagtaksil nila sakin, sa kung paano ako nasaktan sa ginawa nila. Galit na galit siya.

"Sinasabi ko na nga ba! Wala talagang magandang intensyon ang hayop na yan. Diba yung Sarah ay kaibigan mo? Bakit nagawa ka niyang pagtaksilan?" Galit na ang boses niya.

"I-I don't know, Kuya..." Humihikbi na naman ako. Sinandal ko ang ulo ko sa likod ng upuan ng taxi habang pauwi ako.

Pagkatapos kung magsumbong kay kuya ay parang nabawasan ang bigat na nararamdaman ko. Nakarating ako sa bahat at nakita ko ang isang Honda Civic na sasakyan. Kulay itim, maybe this is the car of ate's boyfriend. Ganun nga siguro ata kayaman 'to dahil pati dito sa Cagayan ay may sasakyan. Manila pa sila galing pero may sasakyan parin ang lalaki.Nagbayad ako sa taxi driver at lumabas na ako ng taxi.

Umiiyak parin ako parang biniyak ang puso ko sa sakit. Hindi sa sakit sa pagmamahal pero sa sakit ng pagtaksil. Hindi ko kayang tanggapin, sumasakit ang ulo ko sa mga nalalaman. Hindi ata kakayanin ng utak ko ang mga nangyayari. Pumasok ako sa bahay na parang lantang gulay.

Parang kanina lang ay nagmamadali akong lumabas ng bahay. Because I was so worried with my so called bestfriend. I wish I didn't do it, so I can't see what happened. But I think did this on purpose para ipaalam sakin na hindi dapat ako nagtitiwala. If ever na matagal ko pang nalaman ay talagang mababaliw ako.

Ang laki ng tiwala ko sa kaibigan ko to the point na sinasabi ko sa kaniya ang nangyayari sa 'kin.

"Anak? Buti nakauwi-" hindi natuloy ni Nanay ang sasabihin niya ng makita niya ang itsura ko. Hilam ang mata, matamlay. Para akong pinagsakluban ng langit at lupa.

Parang pasan-pasan ko ang mundo sa nangyari.

"Nay..." Nanghihina kung sabi. Parang bigla akong nawalan ng lakas sa mga narinig at nalaman ko kanina lang. Parang yung energy ko kakatakbo, kakalakad ay naubos bigla. Parang gusto ko nalang magpahinga.

Pagod na pagod ako...

"Nay? Nandyan na ba si-" lumabas si Ate galing sa kusina. Mukhang kakain lang nila. I weakly smiled to her.

"A-Ate..." Nanghihina kung sabi. Sumunod sa kaniya ang isang matangkad na lalaki, mukhang taga balikat lang si Ate sa kaniya.

Nang maaninag ko ang mukha niya ay para pa akong nanghina bigla. Siya ba? Siya ba ang boyfriend ng ate ko?

Kuya...

Naiiyak na naman ako, at hindi nga ako nagkamali dahil sunod-sunod na bumuhos ang luha ko. Nanlalabo ang mata ko dahil sa luha. I can't clearly see his vision. He looks more handsome now, parang nung bata pa lang kami ay hindi pa ganiyan ang pangangatawan niya. How funny how time comes so fast and change a person too fast.

"What happened to you?" Nag-alalang mukha ni Ate ang bumungad sa harapan ko. A lot of memories flash to my mind.

"Shhh, tahan na. Kuya is always be here okay? I won't leave you." Alo sakin ni Kuya. Adrian was just rejected my love confession and here goes my brother who was so over-protective to me. He just comforted me. Wala ang mga magulang namin dahil nasa business trip kami lang dalawa dito.

Naabutan niya akong pumasok ng bahay na umiiyak. I just can't accept that someone just rejected me. Siya palang ang ka una-unahang lalaking ni reject ako. Ang laki ng empact sa 'kin parang natapakan ang ego ko sa nangyari.

You think he likes you back because you just confessed sydney? How desperate are you? He just love his ex-girlfriend, so don't feel confident about him liking you back.

"Kuya, why did he needs to do that?" Hindi makapaniwalang sabi ko. Umiiyak parin ako dito sa kwarto ko habang inaalo ako ni Kuya.

Hindi ko sinabihan ang mga kaibigan ko dahila ayoko na silang mag-alala. Nasa trip sila ngayon at ayoko silang maisturbo. It's summer time that's why their on abroad. Hindi ako nagbakasyon dahil nakaplano na akong mag confessed kay Adrian. May-usapan kami na magkikita kami kaya sayang-saya ko at naisipan kung mag confess sa kaniya.

Hindi naman kami masyadong close pero nakakausap ko naman siya. Not until that night happened. I just confesses my love to someone and just got rejected.

Nagising ako sa isang puting silid, unang bumungad sakin ang puting kisame tsaka ko ginala ang mata ko sa paligid. Nakita ko si Nanay na hindi mapalagay habang nakahawak ang dalawa niyang kamay.

"N-Nay..." Mahinang sabi ko. Nakita ko kung paano lumiwanag ang mukha niya.

"Anak, jusko salamat sa diyos at gising kana. Nag-alala kami sa 'yo." Bakas sa mukha niya ang pag-alala sa 'kin. Bigla nalang akong nawalan ng malay kanina ng maalala ko ang mga yun. Nakita ko ang pagmumukha ni Nanay, Ate, Tatay at

Kuya...

Ilang buwan ko siyang hindi nakita at malaki nga ang pinagbago niya. Namimiss ko siya, namimiss ko kung paano niya ako alaagan sa araw na wala ang magulang namin. Kung paano niya ako kinomfort nung first heartbreak ko.

He was their when I need someone to talk too. Hindi ko kayang magpanggap na hindi siya maalala because he was their when I need someone to lean on. I was planning to forget everyone in my past according my parents. Dahil nagtatampo ako sa kanila, alam kung masama pero hindi ko mapigilan.

"Kuya..." I finally said it.