The Lost Heiress

Chapter 17

"Goodmorning Sydney!" Nakangiting tumingin si george sakin. Sinundo niya ako dito sa bahay namin. As usual palage naman. Parang biglang nag-iba yung mood ko ngayon dahil sa napanaginipan ko. I just gave him a small smile before he opens the frontseat. I sit and put my seatbelt on.

"Are you okay? You look sad, are you sick or something?" Nag-alalang tanong niya. Nagu-guilty ako kasi para siyang walang alam sa nangyayari sa buhay ko. Hanggang ngayon ay hindi parin niya alam na I've lost my memories. But now, I am slowly remembering everything.

"No, I'm fine don't mind me." And I just stare at the window when on our way to school. We're just silent the whole ride and wala rin ako sa mood magsalita. Hindi rin ako kinakausap ni george maybe, he already sense that I'm not in the mood to talk too.

Pagkapark ni george sa sasakyan niya ay kaagad kung kinalas ang seatbelt ko at binuksan ang pinto. Lumabas ako ng tuloy-tuloy, naramdaman ko ring malakas na nasara ni george ang sasakyan niya.

Hindi paman din ako nakakalayo ay biglang hinawakan ni george ang kamay ko. "Wait, Are you mad?" Para akong nakokonsensya kay george. Wala naman siyang kasalanan pero siya pa ang naaapektuhan sa ginagawa ko. Ewan ko ba kung bakit ganun nalang ang empact sakin ng nangyari yun. Parang isa yun sa dahilan kung bakit ako ganito, kung bakit ako nawalan ng memorya, kung bakit ako napadpad dito.

"I'm sorry," hingi ko ng tawad. Wala siyang ka alam-alam pero siya yung napapabuntongan ko. How selfish I am right?

"What happened? May problema ka ba?" Alalang tanong niya. Kaagad akong umiling.

"I haven't, I'm sorry. I'm just not in the mood today," malungkot na sabi ko. Gusto ko munang sarilihin 'to, nagiging selfish ako pero ayaw ko muna talaga sabihin kay george.

"O-Okay, I u-understand. Let's go," sabay parin kaming pumasok sa loob at hinatid niya parin ako sa classroom. I told him not to but he insisted, so I let him.

Pumasok ako sa classroom na wala sa mood, pagka-alis ni george ay kung minamalas ka nga naman. Wala ka na nga sa mood may asungot pa na magpapakita sa mukha mo.

"Ano na naman?" Tamad na sabi ko. Wala talaga ako sa mood ngayon eh, punyeta naman.

"Oh, looks like you're tired?" Oo nandito na naman si tonette sa harap ko. Bakit ba kasi naging kaklase ko pa 'to? Hayp na yan.

"Pwede ba? Wala ako sa mood makipag-sagutan sayo? Kingina." Sabi ko. Napasinghap ang ibang studyante sa mura ko, hindi nila ako naririnig magmura unless kasama ko ang kaibigan ko. Pero now? Tangina wala na nga ako sa mood gaganituhin pa nila ako? Pagod na pagod ako.

"Looks like an Angel turns into a Devil?" Nakataas na ngayon ang isang kilay niya. Hindi talaga ako uurungan nito eh.

"Hoy babaeng mukhang coloring book, pwede ba? Mas lalo akong nawawala sa mood kapag nakikita ko yang pagmumukha mo eh," diri-diritsong sabi ko. Mukha naman talaga siyang coloring book. Kala mo naman makapag make-up dinaig pa yung ibang artista.

"What did you s-" hindi na niya natapos ang sasabihin niya ng bigla nalang dumating ang prof namin. Bumalik kami sa upuan namin at padabog kung nilagay ang gamit ko. Hindi parin ako nilulubayan ng masamang tingin ni Tonette.

Naramdaman ko ang titig ni Sarah sakin. Parang nananatya kung anong nangyari sa 'kin. Inirapan ko siya at nakinig nalang sa prof namin habang may sinasabi siya sa harapan namin.

Nang mawala ang memorya ko ay akala ko hindi ako nainlove sa isang lalaki. Yung crush pwede pa, pero yung nainlove talaga? Tss. Umabot pa talaga sa point na nireject ako ah? How dare him rejecting me for my love confession? It was years ago but i still remember it. One of the painful past that happened and that I remember. How I wish I didn't remember it right? So, I won't remember the pain cause me that day.

Natawa ako ng mapait, all this time I keep on saying that I haven't been inlove but it was all hallusinations. I don't know how i fall inlove to that heartless man.

Adrian Kyle Vergara...

That name... He's the man that I have a crush. And he's still the man who rejected me and make me feel the pain. And worst, he's the man I fall into but still love his ex-girlfriend. How pathetic I am? I am inlove to the person who's still inlove to his lovely ex-girlfriend. But I'll make sure na hanggang alaala nalang yun, I won't let him enter my life again.

"Hoy?!" Nagulat ako sa biglang pagsigaw ni Sarah.

"Ano ba?!" Irita kung sabi. Muntikan pa akong mahulog sa kinauupuan ko.

"Bakit tulala kana naman? Tapos na ang dalawang subject pero tulala ka parin. Ano ba nangyari sayo? Kanina ka pa nagtataray." Sabi ng kaibigan ko. Hindi ko alam na tapos na ang dalawang subject. Parang kakapasok lang ng first sub namin ah? Tapos, tapos na agad sa second sub?

Ginala ko ang mata ko sa loob ng classroom. Tama nga ata si Sarah dahil kaming dalawa nalang ang nandito. Siguro nagsna-snack na yung iba. Masyado na atang malalim yung mga iniisip ko.

"Tara na, punta na tayong cafeteria." Aya ko sa kaniya sabay ligpit ng gamit at naunang tumayo.

"Teka nga, ano ba kasi problema mo?" Nakakunot na ang noo niya. Kapag ganiyan na siya ay nafru-frustate na talaga siya. Gusto na niyang malaman kung anong pinagpuputok ng butsi ko.
"I remember something again, and isa ata yun sa naging dahilan kung bakit nawala ako bigla sa mood ko." Parang sudden change of mood ako bigla. Kinwento ko sa kaniya ang naalala ko, Pagkatapos ko kasing magising sa alala na yun ay sunod-sunod ang buhos ng luha ko. At hindi ako masyadong nakabalik sa pagtulog ko. Kaya masyadong mainitin ang ulo ko ngayong araw.

"Oh my god!" Reaction ni Sarah habang papasok kami ng cafeteria. Kinwento ko kasi sa kaniya habang naglalakad kami.

"Pano yan? Paano kapag bumalik kana ng manila at makita mo siya ulit? Anong plano mo?" Ano nga bang plano ko? Hindi ko kasi masabi eh, andaming pwedeng mangyari kapag nagkataon na mahanap na 'kuno' ako ng tunay na pamilya.

Hindi ko alam kung magpapanggap ba akong hindi parin siya maalala para madali o sasabihin ko na naka-alala na ako para madali ko nalang siyang iwasan. Ewan ko, hindi ko rin alam hindi ko kasi masabi. Madaming pwedeng mangyari, hindi ko hawak kung anong mangyayari sa amin. Wala akong ideya. Basta ang alam ko...

I don't want him to get close to me again...