The Lost Heiress

Chapter 29

Hawak-hawak ako ni Adi paalis ng bar na yun, I keep pulling my hands on him. I saw his jaw clenched while were on our way to the parking lot.

"Ano ba! Stay away from me! Why did you pulled me away to that club! Damn it! I'm having fun and you just ruined it." Paimpit na sigaw ko. Parang biglang nawala ang pagkalasing ko. Why would he pull me away to that club? Ano bang ginawa ko sa kaniya? Nothing!

Napaatras ako ng padabog niya akong binitawan ng makarating na kami sa parking lot. Nakita ko kung paano nagdilim ang mukha niya.

"Didn't you know? That man was holding you almost all of your body!" Galit na sabi niya. Ano bang pake niya? Wala naman siyang pake sa 'kin simula pa noon.

"Ano naman ngayon sayo? Ano bang pakialam mo? Stay away from me! I don't know you." Sabi ko. Galit na galit ako. He just ruined my night, I was having my night and enjoying and then he pulled me away just because of that? Damn him!

"Really huh?" Nakangiti ngunit may diin sa boses niya. He started walking close to me and napapa atras ako sa ginagawa niya. I step behind and I just know na wala na akong maatrasan pa.

"What if I tell you that I care?" Sabi niya habang naka cross parin ang braso niya. Madilim ang mukha niya habang sinasabi niya.

"Don't act like you care Adi! Because in the first place you're not!" And tinulak ko siya pero ganun nalang siya ka tigas para hindi siya matinag sa kinatatayuan niya.

I didn't see any reaction on his face. He remained his dark face hindi siya sumagot sa sinabi ko. Hah! I know right, because it was true. You didn't care about my presence so don't act like you care because I hate you! Pinatunog niya ang sasakyan niya na hindi ko alam ay yun pala ang kinasasandalan ko.

"Get inside." Sabi niya. Pero hindi ako gumalaw sa kinatatayuan ko.

"I said, Get inside Sydney!" Madiin niyang sabi.

"I have my car, no need to drive me home." I was about to go to my car when I realize that I don't have my pouch in me. Nalimutan ko sa taas ko ang pouch ko. Aakyat na sana ako ng biglang may humatak sakin at binuha ako na parang isang bigas. Nagpumiglas ako sa pagkakahawak niya.

"Ano ba, Let go of me!" At sabay kung sinapak ang likod niya. Pero palage atang nag gy-gym ang isang 'to dahil sa tigas ng katawan.

Sinakay niya ako sa frontseat ng sasakyan niya. And I have no choice but to put my seatbelt on. Pumasok siya sa driver seat at pinaandar ang sasakyan niya.

"What do you want from me Adrian?" I said but a steady tone now. Hindi na ako nag hy-hysterical. Nakatuon lang ang atensyon niya sa daan at ang isang kamay niya ay nasa windsheild at ang isa ay sa steering-wheel.

I didn't watch him while talking, tumingin lang ako sa labas ng bintana. Parang anytime ay magiging marupok ako kapag nakatuon ang atensyon ko sa kaniya. No, it can't be! I don't love him, I just hate him. I hate his guts.

"Wala ka ng mapapala sakin Adrian, I don't love you anymore. I just hate you!" Sabi ko sa kaniya. Wala na akong pakialam sa kung anong mararamdaman niya.

"What are you doing in that bar?" Sabi niya nakatiim na ang bagang.

"Isn't it obvious? I was having fun and luckily, you just ruined it." Pagak akong natawa. Yeah! You just ruined it man.

"You dance dirty, that's why..." Humina ang boses niya sa huli.

I can't read you Adi, noon wala kang paki sa 'kin. And ngayon, bigla kang gaganyan? Sana hindi nalang rin pala kita naalala. Para hindi nalang ako masaktan ng ganito. Pero okay narin 'to so I have the reason to stay away from you. Parang hindi ko pa kakayanin na makita ka hanggang ngayon, I was still hurting. Hindi ako na trauma sa aksidente ko pero na trauma ako sa sakit na binigay niya sa 'kin.

Nagulat ako ng biglang may tumulo na isang butil ng luha sa mata ko. Agad kung pinunasan yun, hindi kana dapat umiiyak Sydney! Matagal na yun. Wala na yun sayo ngayon, immune kana sa sakit diba? So, wala kang karapatan umiyak.

"Why do you need to do this, Adrian?" Sabi ko sa kaniya. Hindi ko siya tinignan dahil sa oras na titignan ko siya ay baka bibigay ako.

"I did this because I want to, Sydney. No more buts," he said with finality. Hindi na ako kumibo at tinoun ko nalang ang atensyon ko sa daan.

Nakarating na kami sa bahay, kinalas ko ang seatbelt ko at hindi ko na siya hinayaan na pagbuksan pa ako. Lumabas ako ng kotse at papasok na ako sa loob ng gate ng bigla niyang binanggit ang pangalan ko. Antagal kung gustong marinig sa kaniya na sambitin ang pangalan ko.

"What?" Mataray na sabi ko.

"I miss you." Sabi niya. Natigilan ako sa sinabi niya.

I smiled sarcastically. "You do? I think you're not. Stop acting because it won't suit you, I don't care about you. I h-hate you!" With that I get inside the gate.

Nagmadali akong pumasok sa loob, pumatak ang ilang butil ng luha sa mata ko. I cried again with the same man. Nagmadali akong pinunasan yun hindi ka na pwedeng umiyak sydney ano ba! You're not weak.

Pumasok ako sa loob ng bahay at dumiritso na umakyat sa taas. Pumasok ako sa kwarto ko at pabagsak na nasara yun. I break down again, parang naging fresh ang lahat ng alaala na yun.

Ang tagal kung gustong marinig sa kaniya na banggitin man lang ang pangalan ko. It's like my name suit him when he calls me. Ang tagal kung hinintay pero bakit ngayon niya lang ginawa? Bakit ngayon pa? Wala na ba sila ng ex niya? Hindi ba sila nagkabalikan?

Why is he with someone in the bar? Where is his beloved ex? Why is he flirting with someone? Didn't he be with his ex or girlfriend? I can't understand him. I can't understand his action, nakakatanga lahat ng ginagawa niya. Nakakatanga ang mga ginagawa niya. I can't understand him anymore.