Hey, Professor (Completed)

HP09

COLD

"Saan tayo pupunta?" I asked him. Hindi siya sumagot, mas binilisan pa lalo ang pagmamaneho sa kanyang Ducati. Gulat na gulat pa ako, hanggang ngayon ay hindi pa rin nagsi-sink-in sa utak ko ang mga pangyayari. I was now riding with him. Ang dating pangarap lang ay nagkakatotoo na.

Mas lalo pa niyang binilisan ang pagmamaneho. Napayakap ako sa kanya sa sobrang bilis ng takbo ng Ducati. Alas nuwebe nang sunduin niya ako sa bahay kanina. Wala sila Mama at Papa pero nagpaaalam ako sa kanila na may lakad ako. Hindi naman sila nagtanong kung saan at sino ang kasama ko. My parents trusted me, kaya hinding-hindi ko kailan man 'yon sisirain. I have known my limits, the fact that Walter is still my professor. It may not appropriate for a student and a professor to do such a thing. Sa ngayon mas magandang pangarapin nalang muna.

"Wow!" tanging nasabi ko pagkababa ng Ducati niya.

"We're here," I am busy now looking at the view. Malawak na karagatan ang nakikita ko at masarap na simoy ng hangin.

This is refreshing!

"Ang ganda!"

"You like it?"

"Oo naman," saka ako lumingon sa kanya. "Anong lugar ito?" he's now smiling. Ang malalalim niyang dimples ay lumitaw na at naniningkit na rin ang kanyang mga mata. He's wearing a cap now with his black shirt and black pants.

"Batangas," he said in a low tone.

"Bakit mo naman ako dinala dito?" I asked. pinaningkitan ko siya ng mata.

"I want you... to enjoy the view, and... " simpleng saad niya saka mariin akong tinitigan sa mukha. Ayon na naman ang biglang pagbilis ng tibok ng puso ko. "I wanted you alone, too."

I swallowed hard biting my lower lip. Kinilig ako! Literal.

Nakaupo kami habang tinatanaw ang magagandang tanawin. Ang lawak ng karagatan, kasabay ng masarap na simoy ng hangin. Nagpasya kaming kumain na muna pagkatapos namin mag lakad-lakad kanina.

Nakakagutom din.

Hindi ko pa rin alam kung ano ang-iisipin, kung bakit niya na-isipan ang biglaang date na ito. O... ako lang ang nag-aassume na date nga ito? Masama ba kung lokohin ko ang sarili ko minsan para lang maging masaya? Is it that bad to think some positivity? This is still my day, by the way. Hindi naman siguro masama. Minsan lang naman.

Gaano kadalas ang minsan, Hyacinth? 'Yang minsan mo na 'yan, baka d'yan ka masaktan in the new future.

"Ayos ka lang?" he asked suddenly. Masyado akong kinakain ng mga iniisip ko.

"H-huh?"

"Why are you smiling?"

Nakangiti ba ako?

"Bakit Bawal?" I bit my lower lip. Walter smirked.

"No, it's kinda... creepy."

"Halaaa!! Grabe, anong creepy? Ngumiti lang creepy na agad?" I histerically said. Ngumuso ako.

"Don't shout, eat. Baka gabihin tayo, hindi pa kita naipapasyal," lumambing ng bigla ang kanyang boses.