Hey, Professor (Completed)

HP020

"Sir Walter!" I heard a voice from someone. Mabigat at masakit ang buo kong katawan, iyan ang sigurado akong nararamdaman ko sa mga oras na ito. I couldn't move my body because of a painful and throbbing back pain.

"Gising kana!"

Mukha ni Lens ang sumalubong sa akin. Fuck! Ang sakit ng likod ko. Is it from the shot I received? Fuck!

Pinilit ko pa rin na umupo sa headboard ng kama nang dahan-dahan. I swallowed really hard. Damn! I need to see Armani!

"Ilang oras na akong tulog?" I asked, looking at him weakly. Lens was now standing in front of me.

He signed, "Hindi oras sir, mag-iisang linggo na po kayong tulog simula no'ng huling laban niyo," he said with full of respect. What? Napabangon ako ng mabilis, kumirot ang likuran ko sa biglang pag galaw. Mabilis ang naging pag galaw ni Lens para daluhan ako. Fuck that mission!

I harshly clenched my jaw as I looked at him angrily.

"A week?! Damn it."

Bullshit!! That mission is a fucking shit! It wasn't my mission, it was my brother. Damn that! Kung hindi lamang siya naki-usap na ako ang gumawa nito ay hindi ko gagawin. Dahil abala rin ako sa trabaho. I left my work with Luke in New York, just to do his supposedly mission. I become his substitute, again. Mabuti na lang at na pakiusapan ko si Luke. Ano na lang ang iisipin ni Armani? Oh! Shit! A damn week thinking, not talking with  her makes me insane! This was the first time I haven't contacted her in weeks. What the hell will she think of me?! Fuck!

"Where's my phone?"

"Pasensya na po, pero hindi po namin nakita ang cellphone niyo. Baka nahulog, sir..." he explained to me. Imposibleng hindi mahulog iyon. Malakas na malakas ang pagkakabangga ng sasakyan at kinailangan kong tumalon para hindi mapasama sa pagsabog. Kung hindi ay baka pinaglalamayan na ako sa mga oras na ito.

"Can I borrow yours, instead? I need to call someone."

Walang pang isang minuto ay nailagay na niya sa mesa ang cellphone niya, I needed to call her. Badly fucking needed it! Baka kung ano na ang isipin niya. Damn it! A week is not a joke. I needed to explain everything to her. I haven't told her about this. Hindi ko sinabi dahil ayokong pati siya ay makilala ng mga kalaban ni Kuya at ako. Pero ayoko rin namang magaya kay Kuya na iniwan ng minamahal dahil sa hindi nito sinabi kaagad kung ano ang totoong trabaho dito sa Spain.

I have never told Armani about our parents.

I typed her number immediately and dialled it, pero hindi na ito nag riring. Kumunot ang noo ko. What happened? Where is she? What happen to her bakit hindi macontact ang cellphone number niya? Mabilis na nanuot ang kaba sa dibdib ko. Baka kung ano na ang isipin no'n. Sinubukan ko pa uli pero wala talaga. Binaba ko ang phone at baka maitapon ko lamang iyon. Hindi pa naman sa akin.

I clenched my jaw thinking about what happened to her. I hated this feeling, nakaka paranoid.

"Si Kuya?" tanong ko nang maibigay ang cellphone sa kanya. I turn it down, where the hell is she? Bakit hindi siya macontact? Hindi kailan man pinapatay ni Armani ang kanyang telepono.

Nag-init ang ulo kay Kuya.

"Pinatawag na po, ka babalik lang galing Manila, no'ng isang araw." I nodded.

Hindi ko alam kung ano ang posibleng isipin ni Armani, dahil isang linggo akong hindi nakatawag o nakapag paramdam man lang sa kanya. Siguro ay nag-aalala na 'yon. What well she think? Ang akala niya ay nasa ibang bansa ako para sa trabaho, yes! It was true, though. Kung hindi lang ako tinawagan ni kuya ay baka naka-uwi na ako sa kanya ilang araw na. We're probably cuddling after making love and happy now.