Hey, Professor (Completed)

HP05

SHOPPING

"W-why?" inosente kong tanong sa kanya hindi pa rin nagbabago ang ekspresyon ng kanyang mukha. Titig na titig pa rin siya sa 'kin. He drank first, and licked his lips, not leaving my sight. Tumaas ang kilay niya, I saw him smirk at me. Na para bang may nakakatawa. Tapos na rin siyang kumain at saka relax na sumandal sa kanyang upuan at matamang tumitig sa mukha ko.

Ngayon ko lang napansin na wala na ang cap niya. Sobrang katakawan siguro kaya hindi ko napansin na tinanggal na pala niya. Mas lalo tuloy siyang gumuwapo sa paningin ko.

"So... aside from buying a books, ano pa ang gagawin mo dito sa mall, Prof?" I asked. Hindi mo talaga kayang manahimik ano?

Mahina siyang natawa saka umiling. "Hindi mo talaga ako sinusundan sa lagay na 'yan, ano?"  may naglalarong ngiti niyang sinabi saka pinag-cross ang dalawang kamay sa harapan ng kanyang dibdib.

"O-Of course not! Nagkataon lang talaga na nakita kita. Kaya-" hindi ko na alam kung ano ang sasabihin. Think! Wala akong mahanap na pwedeng isagot na hindi ganun ka obvious. Kaya... kumagat nalang ako sa chicken sandwich ko.

"Stop stalking me," he said coldly, not leaving his face towards me. He's eyes darkened as he look at me, nakakatakot 'yon. Pero hindi ko ipinahalata at mas nakipag titigan pa sa kanya. Hindi ko alam kung saan ako humuhugot ng lakas ng loob para makipag titigan sa kanya ng ganito kalapit.

"You're so feeling, Mr. You know that? Me? Stalking you?! Over my beautiful and gorgeous body." I rolled my eyes after saying those words. Ang kapal ng mukha.

Paano naman niya nalaman na I'm stalking him?

"Yes! You are," seryoso pa rin ang mukha pati ang boses ng pagkakasabi niya ay seryoso.

He took a deep breath.

"I know you're also following me whenever I go. Kahit sa shop, so stop those hobbies of yours. That's not good." I pouted. " It will fade away, that little feeling of yours. Towards your so-called professor," he said huskily. He shook his head, disappointment was visible on his face. Nagbaba ako ng tingin nag-isip ng pwedeng sabihin.

Little feeling your ass! Damn you.

Nakagat ko ang ibabang labi at nagbaba ng tingin.

"A-am I too late?" tanong ko sa mababang boses bago tumingin sa kanya. kunot na kunot ang kanyang noo hindi alam kung ano ang ibig kong sabihin. "Well, hindi ako 'yung tipo ng tao na madaling sumuko. I will prove that to you! I-i-i like you, okay?! L-like palang naman hindi pa love. So don't worry and don't you dare try to reject my feeling for now. I'm not yet ready.... saka na when I'm ready na!"  sabi ko sa kanya na may matamis na ngiti sa labi.

Umawang naman ang labi niya, gulat ang matang napatingin sa 'kin. Hindi makapaniwala siyang umiling na para bang joke iyong narinig mula sa 'kin. Why? You didn't expect the confession, it's too early ba? Much better para aware kana Professor.

"You don't know what you're talking about," sabi niya ng makabawi.

"Alam ko, sinabi ko na nga diba?" I pouted more. He clenched his jaw.

"I am your professor, damn it!" mahina at parang nauubusan ng pasensya na sabi niya saka umiling. "And... way older than you miss,"

"I don't care, and besides, age doesn't matter. You know?" saad ko saka uminom ulit. "And... you know what Prof, you're being O.A na.. crush pa lang naman kita," I rolled my eyes on him.

"Tsk. Yeah right!" sabi niya. Mabilis nag-iwas ng tingin. I saw how his jaw clenched. Oh no! Don't tell me. He's expecting more. Pinaningkitan ko siya ng mata.