Hey, Professor (Completed)

HP017

CHEATER

We arrived at the hospital after that call. Sinamahan ako ni Elle. I couldn't think properly, my knees are still trembling for what I've heard. Hindi pa rin magawang tanggapin ng utak ko ang mga nalaman. I saw my uncle outside the room together with my cousin Alvin beside him. Si Papa ang una kong nakita sa gilid ng kama ng nakapasok ako sa kwarto. Elle touches my trembling hand as we finally enter. Trembling hands and knees, that is all I could feel right now as I walked towards the bed, where my mother was peacefully sleeping full of bruises around her face and neck. Her body covered with white and clean blanket.

"Mama!" I whispered. Tuloy-tuloy sa pag-agos ang mga luha ko. I covered my mouth with two hands just to avoid shouting. Ang mga nanginginig kong kamay ay dahan-dahan kong hinawak sa kanyang sugat-sugat na mukha.

I harshly bit my lower lip sobbing in disbelief. Halos nagkasugat-sugat na ito sa sobrang pagkagat.

My mother!

"Mama!" I shouted. Mahigpit na niyakap ang malamig niyang katawan. I cried more and loud over her chest, animo'y pinapakinggan kung tumitibok pa ba ito. But no! There's no heartbeat anymore. Hindi! Someone please! Wake me up for this Painful nightmare.

"Hindi! Hindi! Mama!" I felt my father hugged be from behind whispered something. Hindi ko iyon maintindihan, wala akong marinig tanging ang pag-iyak ko lang sa loob ng buong kwarto at ang sakit na nararamdaman ko ngayon ay sobra-sobra. Why? Mama, parang noong isang araw lang ay magkausap pa tayo. You said, you won't leave me.

Anong nangyari bakit ganito... Mama!?

"Papa!" I face my father and hug him. He hugged me back. Doon mas lalo pang-umiyak at humagulgol.

"I'm sorry sweetheart!" he whispered. Hindi ko maintindihan iyon. Kaya mas lalo lang akong naiyak. Bakit naman siya humihingi ng tawad? It's not his fault. It was a fucking accident!

Hindi ko alam kung ano ang totoong nangyari ng gabing 'yon. Ang tanging alam ko lang ay mabilis ang pagmamaneho ni mama papunta sa kong saan. Hindi nito namalayan ang malaking sasakyang nasa harapan kaya bumangga ito sa sasakyan niya.

"Hyacinth, kumain ka muna. Hindi ka pa kumakain simula kagabi..." si Elle.

"Hindi ako gutom."

Hindi na makaramdam ng kahit ano. I stand and walk towards her coffin. I rubbed my hands on her coffin, assuming by cleaning it. Mariin ko siyang tinitigan sa mukha, para lamang siyang natutulog.

"I missed you, mama!" I whispered.

A drop of tears from my eyes falling on her coffin. Pinunasan ko iyon para matanggal. Lumapit sa'kin si Elle saka hinawakan ang kamay ko.

"Baka ikaw naman ang magkasakit sa ginagawa mo, Hyacinth. At least eat. Kahit konti lang," pakiusap niya tumango lang ako. How can I eat at this point?

Ito ang araw ng libing ni Mama. Hindi pa kami nakakapag-usap ni Papa tungkol sa kung ano ba talaga ang totoong nangyari. Kung bakit umalis si Mama des oras ng gabi.

The burial of my mother was already done an hour ago. I refused to go home and stayed here for a moment. Ang akala ko ay ako lang ang mag isang nakatayo sa burol ni Mama pero bumalik si Ate Tes, ang anak ni Aling Ninita na may dala-dalang payong. Aling Ninita was very close to me and my mother, siya ang nag-alaga sa amin ni Alvin simula pa noong mga bata pa kami. Nagdidilim na at mukhang uulan kaya siguro may dala itong payong. I hugged myself when the winds were blowing. Is it you mama? I smiled weakly.

"Señorita, pasensya na po at ako'y nag balik. Nag-alala lamang po ako sa inyo," she said.

Matagal ako bago nagsalita.