Tenebrous Affection

Chapter Thirty-two

Tenebrous Affection
Chapter Thirty-two

I sensed someone breathing near my face. I awoke seeing Avan so close to me, our lips were almost kissing. The idea of pushing him came into my mind but I don't want to be rude to him.

"Rise and shine, honey," he gave me his sweetest smile before he planted a kiss on my temple.

Lumayo ito ng kaunti sa akin which made me able to move freely and sit. I brushed my eyes using my hands, "kanina ka pa ba dito?"

"Not really," he replied. "Go, fix yourself. We will be leaving early."

As I nodded, he gave a peck of kiss to my lips. He waited for me to stand up and go to the bathroom bago lumabas ng kwarto.

I tied up my hair and filled up the tub. Hinayaan ko ang sariling lumubog. Hindi ko pa alam kung paano ako magpapaalam kay Avan. What am I gonna tell him? He knew na dito na ako titira, that's what I ought to do but Victor came.

"READY?" Avan asked as he locked the house. Clovis was waiting for us sa loob ng sasakyan.

I flaunted a smile on my lips, "yeah."

I'm not really excited. Kinakabahan nga ako e. Hindi ko alam pero parang may mangyayaring hindi maganda. God, please keep us from harm.

"Sa'n tayo magbabakasyon?" tanong ko kay Avan habang naghahanap ng kanta sa cellphone.

"Around pangasinan, I owned a rest house there," tugon nito bago muling binalingan ang bag. Hindi ko alam kung anong hinahanap niya do'n at medyo hindi ito mapakali.

Tumikhim ako, "may importanteng bagay ka bang nakalimutan?"

Hindi niya ako pinansin. Nakakunot na rin ang noo niya dahil sa pagkainis. Ilang minuto pa ay bigla itong sumigaw.

"Found it!" masiglang hiyaw nito.

Pinili ko ang folklore album ni Taylor Swift. I was about to play "hoax" nang mag-ring ito. Pangalan ni Xyren ang nakita ko sa screen.

Ano na naman kaya ang kailangan niya?

"Your phone's ringing, Ana. Hindi mo ba sasagutin?" said Avan.

I clicked the decline button since wala na kaming dapat pang pag-usapan. Besides, mawawala lang ako sa mood kung mag-uusap kami.

Muli itong nag-ring. This time, si Avan ang kumuha at sumagot ng tawag. "Dude please lang, do not bother us anymore."

He glanced at me, "ayaw mo bang patayin muna ang cellphone mo?" he asked.

"Why?" tanong ko pabalik kahit pa alam ko naman ang rason.

Bumuntong hininga ito, "here's my phone, use it. Hand me yours," aniya sabay abot ng cellphone niya. Tinitigan ko lang iyon.

"There's no need, Avan. For sure, hindi na siya tatawag," pagkukumbinse ko sa kanya. He looked pissed sa sagot na ibinigay ko. Nagseselos ba siya?

Kinagat ko ang ibabang labi at ibinaling ang tingin sa labas. Ayoko lang talagang ibigay ang cellphone ko sa kanya. I mean, this is my personal stuff. Plus, baka bigla akong tawagin ni Jico.

Sinabihan ko kasi siya kagabi na aalis kami ni Avan. Nagalit pa nga ito dahil sobra raw ako kung magtiwala sa kanya.

"Gaga ka ba? Paano kung may gawin sa'yo 'yan?" Jico furiously asked. "Remember 'yung ginawa niya sa'yo noon sa birthday party ni Neon?"