Knee Socks | Daddy Issues

not(devam ediyor)

Bu hesaptan son kez merhaba.

Hangi yönünden bakarsam bakayım, iki seneyi aşkın sürede bu uygulama bana çok şey ve çok iyi arkadaşlıklar kattı. Gerek okuyucularımdan aldığım ilgi ve destek olsun, gerek tanıştığım dünya tatlısı insanlar olsun, gerek okuyup kendimi bulduğum veya yazıp kendimi anlattığım satırlar olsun hiçbir zaman bu platformda bulunmaktan pişmanlık duymadım.

İlk yazmaya başladığımda bu hesapta değildim. Başka bir hesabım vardı ve oldukça acemi birkaç kitap yazıyordum. Sonra zaman geçtikçe yazdıklarımın çocuksuluğu beni rahatsız etmişti ve ben de o hesabı silip yeni bir hesaba geçtim. Yani bu hesabıma. Lise sınavı stresini atlatır atlatmaz da bu kitabı yazmaya başladım. Yaz aylarındaydık, hayatımda yeni bir döneme başlamanın hevesi ve heyecanı vardı. Daddy Issues temalı hikayeler çok azdı ve bu işi yapabileceğim konusunda emin değildim. Bu kadar okunmaya ulaşacağımı asla düşünmedim. Tek amacım yazmaktı. Bu yüzdendir ki hiçbir bölümde "oy vermeyi unutmayın" benzeri ricalar bulamazsınız. Çünkü hiçbir zaman gayem çok fazla okunup çok fazla yorum almak, oy almak olmadı.

Tek isteğim buraya hislerimi dökebilmekti. Ortak hisleri paylaştığım insanlara dokunabilmekti. Bir nevi terapiydi hatta.

Zaman geçtikçe okunmalar birden yükseldi. Tahmin bile edemeyeceğim kadar büyük bir kitleye hitap eder oldum. Özelden gelen birçok mesaj, panoma yazılan güzel şeyler, içten yorumlar derken kendimi hiç beklemediğim bir kalabalığa bölümler yazarken buldum. Bunun verdiği mutluluk beni bazen ağlattı çünkü hayatımda hiçbir zaman beni tanımayan insanlar tarafından bu kadar sevilmemişimdir. Siz sadece beni yazdıklarımla tanımanıza rağmen beni sevdiniz, bana destek oldunuz. Bu yüzden minnettarım size.

Ama sizin verdiğiniz tüm motivasyona ve desteğe rağmen ben artık devam edemiyorum.

Hikayenin son bölümler hariç diğer tüm bölümleri, şimdi yazamayacağım kadar güzel betimlemelere sahip. Şimdi geçiremeyeceğim kadar duygulu yazıyormuşum aslında. Kendimi bütünüyle şeffaf bir camın ardından gösterir gibi gösterdiğim bir kitapmış eskiden Knee Socks. Ama artık yazmak için yazılan bir şeye dönmesini istemiyorum. Çünkü biliyorum ki o eski enerjiyi asla alamazsınız. Eski ben olamadığım gibi, eski Knee Socks'ı da içimde bir yerlerde kaybettim. Değişen kendim ile aslında her şey değişmiş hayatımda. En basitinden bir paragrafı bile yazarken zihnim bulanıyor, içimi sıkıntı basıyor sanki.

Yarı yolda bırakılan biri olarak sizleri yarı yolda bırakmak hiç istemezdim. Bu hikayenin "işte bu" dedirtecek bir sona sahip olmasını her şeyden çok istiyordum bir zamanlar. Şimdi ise bu hayatta gerçekten ne istediğimi bilemez oldum. Betty'yi, Robert'ı, Nick'i, Eva'yı ve daha nice karakterlerimi de -ki onlar bir nevi benim için aileydi- yarı yolda bırakıp mutlu sona erişemeden terk etmeyi istemezdim. Özellikle Betty ile ben birbirimizin birer yansımasıyken şimdi onu bu belirsizlikte bırakacak olmak suçlu hissettiriyor.

Silmeyeceğim hiçbir bölümü. Fakat size bir son da sunmayacağım. Sunamayacağım. Chris o odaya girdikten sonra neler olacağına kendiniz karar verebilirsiniz artık. Belki o gece Robert ve Chris her şeyi konuşur ve Chris şehri terk eder belki de Chris içindeki kötü tarafın iyi tarafını bastırmasına engel olamaz ve Betty'yi kazanabilmek için elinden geleni yapar. Belki mutlu bir sonla umduğumuz tüm ikililer kavuşur belki angst biter ve ana karakterlerden biri hayatını yitirir. Ucu açık, bütünüyle içinizde olmasını umduğunuz şekilde devam edebilir her şey. Bu alternatif sonları kendiniz yaratmalısınız artık.

Özürlerim hiçbir işe yaramaz. Ne kadar açıklamaya çalışırsam çalışayım içimdeki fırtınanın beni ne kadar hırpaladığını ve kabuğuma hapsettiğini de anlatamam sizlere. Ama yine de özür dilerim sizlerden ve karakterlerimden, yani ailemden. Bir daha girer miyim bilmiyorum bu hesaba.

Son sözlerimden önce bir şey daha paylaşmak istiyorum sizlerle.

Kitabın kapak fotoğrafındaki pembe çiçekler, Zakkum çiçekleri. En sevdiğim iki çiçek olan Lavanta ve Zakkum'u bu hikayede kullandım aslında. Zakkum'u da bana bu kitap sevdirdi çünkü o pembe çiçeklerin fotoğrafını ben çektim. Dünyada en sevdiğim yerde çektiğim fotoğrafı sonra öyle rastgele bir şekilde kitap kapağı haline getirdim. O pembe Zakkumlar hala orada ve ben her yaz onların arasından yürüyerek denize ulaşırım ardından aynı yoldan dönerim. Bazen öylece durup onları koklarım bir başıma. Her gördüğümde bana bu kitabı hatırlatmaya devam edecekler. Onlar oradan gittiği gün içimde bir şeyler eksilecek benim de. Üzülerek biliyorum ki bir gün o çiçekler de gidecek oradan ve içimden.

Çok konuştum biliyorum. Artık gitme zamanı. Son kez malum cümleyle bitireceğim bu bölümü. Sonra üç balon emojisini koyacağım. Bir daha da bu hesapta ne okumak ne de yazmak için bulunmayacağım. Daddy Issues adını verdiğimiz kavram içimde hep bir iz olarak kalacak. Beni ben yapan yapı taşlarından biri olacak. Aynı şekilde yakaya iliştirilen lavanta, pembe Zakkumlar, Zoe'nin Betty'ye verdiği dizüstü çoraplar, Betty'nin duvarındaki Alex Turner Posteri ve daha bu kitaba ait birçok şey de her aklıma geldiğinde bana sizleri hatırlatacak. Umarım sizler de bana kızmaz ve bizim güzel sırrımız olan bu kitabı o hoş zihinlerinizde en huzurlu biçimde bitirirsiniz. Çünkü ben bunu yapamadım ama sizin yapabileceğinizi biliyorum.

Sizi çok seviyorum benim güzel kızlarım. Size tavsiye verecek kadar hayatı öğrenmiş biri değilim belki ama siz siz olun, benden farklı olarak kendinizi sevin. Çünkü kendinizi sevmediğiniz sürece kimsenin sevgisi sizi ve yaralarınızı onaramaz.

Hepinize öpücükler ve kucaklamalar. 🎈🎈🎈