Ruling The Senator's Son (High Class Issue Series #2)

Chapter 46

Chapter 46: Dearest

Convince Aly to marry me, that's my favor for you, Sienna.

Tumatak ang hininging pabor sa akin ni Vien na dahilan para heto ako sa kama ko at nakikipag-titigan sa kisame, pakiramdam ko ay gusto ko nalang ibaom ang sarili ko sa kama hanggang sa mawala na ang lahat sa akin.

I knew it, I knew that her favor will be this heavy and I can feel my heart broken into pieces, as if I need to be considerate to others than myself.

Fuck, I don't know if I'm going to cry on this situation or be happy because I can still do my plan.

Saan ba ako papanig? Saan ba dapat ako makinig, kasi itong dalawa ay nag-lalaban na simula nung dumating ako dito.

"Fuck, I don't want to cry again because of love." I pleased myself to not cry on this fondness that I tried to hide, when will be the time come that I will care on myself first?

Tinakpan ko ang mga mata ko gamit ang braso ko na dahilan para isang kadiliman ang bumalot sa akin. Heto nanaman tayo sa laban na wala naman tayong kasiguraduhan kung mananalo tayo, Sienna.

I pleased for these tears not to fall but they disobey me.

Kahit na tinakpan ko na ang mata ko para hindi tumulo ang mga luha ay heto na nga sila, isa-isa ng bumabagsak na para bang mamaya ay kailangan ko nanamang pigilan ang pag-hikbi ko oara hindi nila ako marinig.

"S-Stop, I don't want to be hurt anymore." I begged for this heart of mine who is a traitor. For once, please stop beating for this person who filled you with pain. I'm begging you to stop locking yourself to him and I'm begging you to get out of his gravity.

"Ubos na ako kaya ano pa bang puwede mong kunin sa akin?"

Lagi kong tinatanong sa sarili ko na masaya ba ako na naabot ko ito? Masaya ba ako dahil sa mayaman na ako at nagagawa ko ng mabili ang nga bagay na gusto ko?

I felt alone in this room crying silently because I don't want to bother someone anymore.

Alam mo yung pakiramdam na sinarili mo nalang kasi ayaw mo ng maka-istorbo?

Nag-pakawala ng isang hikbi ang bibig ko na dahilan para takpan ko ito gamit ang bibig ko, sa kwartong ito ay ako lang ang nakakakita ng pag-iyak ko.

Hindi ko kayang ipakita sa iba na mahina ako dahil alam kong iyon ang gagamitin nila para lokohin ako.

Wala na, walang-wala na ako matagal na.

Nawala ang sarili ko limang taon na ang nakalilipas, nawala ang pamilya ko at nawala na rin ako sa landas.

"I-I'm alone but I don't need anyone," I said to myself while keeping the sobbing low because I don't want them to think that I'm weak.

Tumayo ako sa aking kama at nakita ko ang sarili ko sa salamin, kahit saglit palang tumulo ang mga luha ko ay ito na ang naging dahilan para mamugto ng mga mata ko.

Nakakainis, ito nanaman ako sa sitwasyon na alipin nanaman ako ng pag-ibig.

Walang-gana kong tiningnan ang sarili ko sa salamin at nakitang magulo nanaman ang itsura ko, ang dami mo bg pinag-daanan pero buhay ka pa rin.

Napunta ang mata ko sa isang sulok na kung saan pilit kong hindi binuksan ang cabinet na ito simula nung lumipat ako dito.

I felt my lower lip trembled as I saw the cabinet in the corner of my room, it was just there and I didn't bother to open it because I'm scared to cry again.