Battle Of All [Engineer Series #1] SELF-PUBLISHED

Li- 2S^1 (6.938; 6.997)

Dedicated to aliviere

|Chapter 3|

Kinuha ko ang kanang kamay ni Mama at saka nilagay doon ang pera ni Mama. "Sa inyo na 'yan. Sabi ko naman sa inyo na sapat na ang pera'ng naipon ko dahil sa pag-trabaho ko sa agency." Nakangiting sabi ko kay Mama at saka bumaling kay Papa.

"Sige na, alis na kayo Ma, Pa. Baka sakaling masundan pa ako, bukas na kayo umuwi." pilya kong aniya sa kanila nang may nakakalokong ngiti. Binatukan pa ako ni Mama kaya mas lalo akong napangisi.

"Ikaw talagang bata ka! Kahit anong natututunan mo, 'yan ba ang tinuturo sa'yo?" Tanong sa akin ni Mama ng inis akong tinitignan.

"Oo, noong elementary tinuro na 'yan sa amin, " tugon kong sabi kaya sinamaan pa lalo ako ng tingin ni Mama.

Si Papa naman ay panay lang ang ngiti. We' re fine talking about those things since I'm not a minor anymore.

Major-major na nga 'yung kalokohan ko.

"Tapos noong high school, step by step na siya kaya natuto ako." Pagbibiro ko pa kay Mama ay muli lang ako nitong binatukan at napatawa ako.

"Mama naman, eh! Nanonood lang," dagdag ko at mas lalo niya lang nilakasan ang pangbabatok sa akin. "Sige na, umalis na kayo. Biro lang naman eh," wika ko kay Mama habang nakasimangot pa saka pumunta sa likod ni Papa para itulak itong nakangiti lang hababg pinapanood kami ni Mama'ng nagbabangayan.

Nang makapantay na silang dalawa ni Mama ay itinulak ko na rin palabas si Mama sabay kay Papa. Buti na lang hindi nagpabigat si Papa kaya si Mama lang talaga ang nagpabigat.

I'm not pushing them away here but I want them to enjoy their date or whatsoever they want to do. Kaya nga nagtrabaho na rin ako sa ahensya nila Chairman para mabigyan ko sila ng mabuting bahay. That's what my goal at the very first place but I lost my way when I was in high school.

Mabuti na lang at nagbago na rin ako.

"Sige na alis na. Gumawa pa kayo ng isang baby, para kahit papaano magkaroon naman ako ng kapatid." Pagbibiro ko sa kanila.

"Pa!" Tawag ko kay Papa at tinapon papunta sa gawi niya ang susi ng kotse ko. "Pang-dagdag pogi points, Papa. Pag hindi pumayag si Mama, hanap ka na lang ng ibang babae." biro ko at kaagad na ni-lock ang pinto dahil sa sama ng tingin sa akin ni Mama ng marinig ang sinabi ko.

Narinig ko pa ang pag-singhal ni Mama sa labas ng bahay kaya napangiti na lang ako sa sariling kalokohan. "Ikaw talaga, Chinlie Jane! Huwag kang magpapasok ng lalaki sa bahay kung 'di ay malilintikan ka sa akin!"

"Opo Mama! Sa motel na lang po kami kung ganoon." Pagbibiro ko.

I'm sure that Mama is getting stressed of what I'm talking about. Ganoon lang ako pero hindi pa ako nagagalaw, no!

Hindi na siya muling nag-salita at narinig ko pa'ng bumusina si Papa sa labas ng bahay kaya binuksan ko na muli ang bahay at pumasok ang simoy ng hangin. Our house is not that big and not that small, a brick walls painted with cream. Pagpasok mo pa lang ng pintuan ay bubungad sa'yo ang sala at ang kusina'ng nasa likod nito ay ang kurtina sapat na upang matakpan kung ano ang nasa loob ng kusina.

Sa kanang bahagi naman ng sala ang kwarto ko at sa katabi ko'ng kwarto ay kwarto nila Mama. Isang palapag lang naman ang bahay namin, tatlo lang maman kasi kami dito. We don't need a very extravagant house because we're just an ordinary people. All we need is a daily food, air, a simple house for us to live a long life.

Namulat ako sa simpleng buhay kaya hindi naman ako maarte sa mga ganitong bagay. Whether our house is big or not, I'm still grateful for having this life. In life, we don't need everything to be extravagant, the important is you're happy with your simple life.