Battle Of All [Engineer Series #1] SELF-PUBLISHED

Copper (Cu) - Density 8.94

Dedicated to marshymaoa_

|Chapter 29|

The past...

"Hey, are you really okay?" Laurenze sat beside me. Inirapan ko lang siya at nilayo ang aking upuan na tila may virus siyang dala. "You're not talking for almost five hours since you came here," he added that made me looked at him.

Kailangan bang bilangin ang oras kung ilang oras na akong tahimik dito? Napakatalino nga niyang talaga. I intently looked at him and raised a brow.

"Alam mo ang talino mo at sayang ka kung sa akin ka lang magkaka-gusto," I mocked at him and left him.

Pumunta na lang ako sa canteen kung saan ang iilang estudyanteng katulad ko ay doon nagpapalipas ng oras sa tuwing boring ang klase o kaya naman ay kapag nagdi-ditch ng klase. I'm a grade-9 student and I don't study hard. Hindi ko alam kung anong pumasok sa isip ko pero wala lang talaga sa isip ko na mag-aral ng mabuti katulad ng iba.

I won't take long on my sit while studying and reading some stuffs that aren't my type. Even those mathematics formula where my  mathematician classmates were fond of are not my thing. Hindi ko alam, wala lang talaga akong talent o wala lang talagang patutunguhon ang buhay ko.

I've been here and I can't give my parents the satisfaction they want for me. Halos gabi-gabi na nga rin akong napapalo ng pamalo ni Papa dahil sa kalokohang nagawa ko.

"You ditch our classes. Again." Laurenze once again appeared beside me.

Sa tingin ko ay tapos na ang klase kaya nandito na naman siya sa tabi ko. Ewan ko ba sa kaniya, matalino naman siyang tao, gusto niya ngang maging engineer pero naging bobo siya sa akin. Hindi ko alam kung dahil ba sa taglay kong ganda o sadyang may gulay lang ang kaniyang mga mata.

Oh dear, did love blinded him already?

"Did you not see me there, did you? So, yes, you're right! I ditch, for the nth time. Alam mo matalino ka sana, kaso bobo ka sa pag-ibig," walang prenong sabi ko sa kaniya.

"Love is not blind because if love is blind I won't have the chance to look at your pretty face," he gently told me but it didn't effect on me.

Ano ako bata na kikiligin sa kaniyang bata? Imbes na huwag ng humaba pa ang usapan naming dalawa ay umalis na ako doon at lumabas na ng campus. They say that school is our second home and our house is our first home but why didn't know or even feel it?

Sa tuwing pumapasok ako sa apat na sulok ng classroom ay parang palaging may kasalanan akong ginawa sa mga kaklase ko. Home is not just a place where you go but it is a feeling where you feel you're safe and comfortable but I never felt it anyway.

I suck in academics that's why most of the time, my parents would scold me when I reach our home. Ah! Scratch the home, it was our house where I sleep.

"Um-absent ka na naman daw sa klase mo?" tanong sa akin ni Papa napatungo ako.

This is why I hated the most.

"Chinlie Jane, ano ka ba naman? Paano ka nito makaka-graduate kung ganiyan ang palaging ginagawa mo? You're always ditching on your classes," pangangaral sa akin ni Mama.

The reason why I hate school? It is because I'm bullied.

I'm bullied because of our house, 'yun bang parang kasalanan na ngayon ang magkaroon ng maliit na bahay at kahit kailan ay hindi ko' yon sinabi sa mga magulang ko. Yet, what my parents think is I'm a rebel and a bad daughter to them. Kahit mga kapitbahay namin ay 'yon ang inisiip nila sa akin kaya pati isip ng mga magulang ko ay apektado.