KARAMEL (DÜZENLENECEK/ARA VERİLDİ)

●《GİDEMEZSİN》●

Minik yıldızı parlatmayı unutma!

Yanımdan gitsen bile kalbimden gidemezsin..

Nefrette en az aşka kadar güçlüydü. Nasıl herkese aşık olunamıyorsa herkestende nefret edilemezdi. Nefret özleme benzer azı çoğu olmazdı... Her ikiside yok ederdi...Tek farkları nefret karşıdakini,özlem ise bizi mahvederdi...Aşk ise her ikisindende farklıydı...Aşk şans meselesiydi ya seni mahveder ya da varederdi..Ve aşk o kadar güçlüydü ki nefreti daima alt ederdi...

"Ne" şaşkınlığımı gizleme gereksiminde bununmadan konuşmuştum. Bana karşı bu kadar nefret duyması tuhaftı. Geçmişe gidip düşündüğüm zaman bana bu kadar kinli olup nefret etmesi için hiçbirşey yapmamıştım. Aslında nefret etmesi içinde bir neden yoktu. Azel çok karmaşık ve gizemli bir adamdı. Bütün herşeyi koca bedeninde yaşıyordu.

"Duydun işte tekrar ettirme" aramızdaki mesafe yeniden açılmıştı. Eğer bu kadar nefret ediyorsa ve bunu bana yansıtmaktan çekinmiyorsa bu nefretin sebebini bilmek benim en doğal hakkımdı.

"Ama neden? Niye bu kadar nefret ediyorsun benden?" Gerçekten merak ediyordum. Onu bu kadar deli bir nefrete sürükleyecek ne yapmıştım.

"Bugün ki soru limiti doldu" gözlerimi devirerek bana arkasıni dönen azelin önüne geçip dikildim.

"Madem benden nefret ediyorsun o zaman bunu bilmek benim hakkım azel? Sana ne yaptım?"

"Odadan çıkmak için üç saniyen var ipek"

Sorumu yanıtsız bırakarak yine beni zorlamaya çalıyordu. Ama bu sefer onun zorlamalarına yenilmeyecek,boyun eğmeyecektim.Ellerimi göğsümde birleştirerek omuz silktim.

"Seni dinliyorum Azelciğim" konuşmamla azelin tek kaşı havalanmıştı. Kararlıydım merakımı gidermek zorundaydı. Umursamaz bir tavırla yatağın en uc köşesine oturdum.

"Kanında dolaşan bu cesaret evdeki insanlardan dolayıysa,inan bana onların ruhu bile duymadan cezalandırırım seni."

Tamam güçlüydü. Bunu inkar etmiyordum fakat ailesine duyduğu sevgi gözle görülebilecek şekilde güçlüydü.Şuan ki cesaretim ailesinin burada oluşundan değil merakımdandı. Kesinlikle başkasının varoluşyla cesaretlenen biri olmamıştım.Çünkü her ne kadar zoruma gitsede ben bu hayatta tek başımaydım. Arkamı toplayacak hiç kimse olmamıştı,Aksine hep ben birilerinin ardını toparlamıştım. Ben herşeyimi kaybetmemiştim çünkü hiç birşey tamamen benim olmamıştı. Bu yüzden hep güçlü olmuştum.

"Gözümü korkutmaya bırakıp cevap ver . Ben sana ne yaptım?"

Sanırım bu deli cesaretimi çılgın cesarete iteleyen Vildan teyzegilinde bu evde oluşuydu bunu itiraf etmem gerekiyordu. Ama olsun hem önemli olan neyle gücünün arttığı değil nasıl güçlü olduğundu. Ben kendimle güçlüydüm.

"Ya bu odadan çıkarsın ya da benımle birlikte burada yatarsın" Ah tamam bu biraz ağır olmuştu. Onunla uyumak isteyeceğim son şey bile değildi. Sabah bunun için fırsatım olmayabilirdi. Umrumda değil anlamında omuz silktiğimde üzerime adımladı.

"Emin misin?"

Ah be adam bu böyle söylenir mi biraz önceki halim yerlebir olurken ruhum parçalanan güç kırıntılarını topluyordu. Sertçe yutkunup dudaklarımı ıslatmak amacıyla dılımı alt dudağımın üzerinde gezdirdim.Azelin gözleri bir an dudaklarıma kayda da yeniden kendini toparladı.Başımı olumlu anlamda salladığımda arkasını döndü.