KARAMEL (DÜZENLENECEK/ARA VERİLDİ)

●《BENİMSİN》●

Öncelikle herkese Merhaba

Nasılsınız?

Arkadaşlar kitap okunmasına okunuyor fakat vote eksikliği yaşıyoruz bu beni ciddi anlamda üzüyor. Beğenmediğinizi düşünüyorum ve bu yüzden de bölüm yazasım gelmiyor. Düzenli okuyanlarınız var bunun farkındayım ama neden vote verip kendinizi belli etmediğinizi anlamış değilim. Hepinizi çok seviyorum. Lütfen vote ve yorum yapmayı unutmayın ♡

Bazen kefen giymeden ölürsün..Bazen toprak bedenine değil kalbinde ölen aşkının üstüne atılır. Benim bu gün yaptığım gibi gömülürdü aşklar... Her ne kadar çabarlarsa çabalasın tek kalp atınca yetmiyordu iki hayata...İşte tam bu yüzden tek bir kalp aşkla çarpıyorsa yüreğe gömülmeye mahkumdur.

Ayaklarımın beni bahçe kapısına kadar sürüklemesine kalbim sessiz kalmıştı. Anlaşılan kalhimde vazgeçmiş,pes etmişti. İçimde virşeylerin burukulduğunu kırıldığını hissediyordum.Soğuk rüzgar gözyaşlarımın yüzümde bıraktığı izlerin üzerinde sızıyı hissettiriyordum. Ağlamaktan yara olmaya yüz tutmuştu yanaklarım.

İçimden gelen dürtüyle arkamdaki koca villaya baktım. Şu kısacık sürede bana neler yaşatmıştı.Gözlerim villayı izlerken aklıma yağız'ın beni buraya getirdiği ilk gün geldi aklıma. Mutluluğu tattığım ilk zamanlar...Ne kadar da mutluydum.Eğer bir gün yağızın beni unutacağını bilseydim..Onu daha çok severdim. Yanından ayrılmaz,o güzel kokusunu doyasıya ciğerlerime hapsederdim.

Burnumu sertçe çekerek önümdeki büyük siyah kapıdan çıktım.Bir kez daha arkamı dönersem biliyordum gidemeyecektim. Yağızdan kalan anılarla dolu evi terk edemezdim..Ama mecburum gitmeye.O bir daha asla beni sevmeyecekti.Adımlarım hızlanırken gözyaşlarım da ayaklarıma uyum sağlıyordu.

Uzun yürüyüşün sonunda yaseminlerin apartman kapısının önündeydim.Gözyaşlarım dinmis soğuktan burnum ve yanaklarım kızarmıştı. Başta buraya gelip gelmemek konusunda kararsız kalsamda başka gidecek yerim yoktu. Eve gidip sarhoş babamı çekecek gücü bedenimde bulamamıştım. Hem olan biteni yasemine anlatmak kendime iyi geleceğini düşünmüştüm.

Elimi çalmak uzattığım zilden kararsızlık yaşayarak kendime doğeu çektim. Onu da zor durumda bırakmak istemiyordum. Ailesiyle arası pek iyi değildi bu sıralar. O yüzden kararsızdım.

"Kendine gel o senin arkadaşın ,elbette zor durumda yanında olacaktır."

İç sesim yapacağını yapmıştı yine. Derin bir nefes verip kapının zilini çaldım.Beni çok bekletmeden dağılan saçlarıyla kapıyı usulca aralayan yaseminle yüzümde buruk bir tebessüm oluştu. Uykulu olduğu çok belliydi. Akşama kadar sokakta gezmiş rahatsız etmek istememiştim. Anlaşılan çok geç kalmıştım. Beni gördüğünde karşısında ruh görmüş gibi pörtlettiği gözleri benim de şaşırmama neden olmuşttu.

"İpek ne oldu sana"

Anlamaz gözlerle yasemine baktığımda kapıyı tamamen açmış kendini kenara çekerek içeri geçmem için aralık bırakmıştı. Yaseminin bıraktığı boşluktan içeri geçtiğimde ürkek bakıslarımla etrafı süzüyordum.

"Merak etme kimse yok tekim"

Bakışlarımdan tedirgin olduğumu anlamış ki açıklama gereğinde bulundu. En yakın arkadaşımdı ama insan ister istemez çekiniyordu.
Usul omuzlarımdan sıyırdığım montumu koltuğun kenarına bıraktım.

"Neredeler"

"Şehir dışına çıktılar"

"Desene bütün şansımı bugün kullanmışım"