အနက်ရောင်ကတ္တီပါပြင်တစ်လွှာလုံးတွင် ဟိုနေရာတစ်စ၊ ဒီနေရာတစ်စ စိန်ပွင့်ကလေးများကြဲဖြန့်ထားသလို ကြယ်ကလေးများတလက်လက်တောက်ပနေကြသည်။
၂၀၀၄ ခုနှစ်၊ ဒီဇင်ဘာလ ၃၁ ရက်။
ဒီညကုန်ဆုံးပြီး နောက်တစ်နေ့ဆို နှစ်သစ်ရဲ့အစ ဦးဦးဖျားဖျားနေ့ရက်တစ်ရက်။ ခုနှစ်တစ်ခုရဲ့အဆုံးသတ်ဖြစ်တဲ့အတွက် လမ်းမပေါ်မှာ လူအများစည်ကားနေသလို ကား၊ ယာဉ်များလည်းထိုနည်းတူ။ မီးရောင်များက လမ်းတဆုံးထိကူးသန်းသွားလာနေကြတာ အပျံ့အနှံ့ဖြစ်သည်။
တောင်ကိုရီးယားနိုင်ငံ၊ ဘူချွန်းမြို့ရဲ့ ဧရိယာအစိတ်အပိုင်းအကျယ်အဝန်းတစ်ခုထဲက အိမ်လေးတစ်အိမ်တွင်လည်း အသံတွေဆူညံနေခဲ့သည်။ အခြားသူတွေလို နှစ်သစ်ကိုကြိုဆိုဖို့ စိတ်အားထက်သန်စွာ စောင့်နေတဲ့ကလေးငယ်လေးတစ်ဦးရဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားမှုတွေရောစွက်တဲ့ မပီကလာ၊ ပီကလာစကားပြောသံတွေ၊ တခစ်ခစ်ရယ်သံလေးတွေ။
တိတိကျကျပြောရရင် အသက် ၈ နှစ်ရှိပြီဖြစ်တဲ့
ကောင်လေးတစ်ယောက်။ အိမ်အတွင်းနဲ့အပြင်က ထင်းရှူးပင်စိမ်းစိမ်းစိုစိုလေးတွေမှာ အလှဆင်ရောင်စုံမီးကြိုးလေးတွေ သွယ်တန်းရင်း အထဲဝင်လိုက်၊ အပြင်ထွက်လိုက် အလုပ်တွေရှုပ်နေတဲ့လူကြီးတွေကို မျက်စိမလွတ်တမ်း ခေါင်းကိုချာလည်လှည့်နေအောင် ထိုင်ကြည့်သည်။ လက်ထဲမှာ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်မောကျနေတဲ့ညီမလေးကိုလည်း မနိုးရအောင်ပွေ့ချီချော့သိပ်နေရပြီး သူတစ်ယောက်တည်းဗျာများနေရသည်။
လွန်ခဲ့တဲ့ နာရီဝက်လောက်အထိတော့ ဧည့်ခန်းထဲကကြမ်းပြင်ပေါ်မှာပြားပြားထိုင်ချရင်း မအိပ်သေးတဲ့ညီမလေးကို စကားတွေထိုင်ပြောနေခဲ့တာတတွတ်တွတ်။ ကလေးလေးက စကားတောင်နားမလည်သေးတဲ့ နှစ်နှစ်သမီးလေးမို့ ကောင်လေးပေါက်ပေါက်ဖောက်သမျှ မျက်လုံးအဝိုင်းသားလေးနဲ့ ကြောင်ကြည့်နေရှာသည်။
"ညီမလေးရေ.. ကိုကိုတော့အရမ်းချိတ်လှုပ်ချားနေပြီ....ဒီညတော့ ချက်ချင်းမအိပ်ဘဲ ညဉ့်နက်အောင်နေဦးမယ်"
BẠN ĐANG ĐỌC
Every Cloud Has a Silver Lining
FanfictionThis book is written on the basis of architecture. The characters and incidents portrayed in this story are entirely fictional.
