Masum Seri Katil

10.Bölüm (Suçluluk Duygusu)

Arabayla gözyaşları içinde evime doğru gidiyordum. Lindsay ile olan aşkımız başlamadan bitmişti, ona veda etmek adam öldürmekten çok daha zor olmuştu. Ona diyebilirdim 'Sensiz yaşayamam' diye, ailesiyle konuşabilirdim ama galiba ben gerçekten bir korkağım. Radyoyu açtım ve Billie Eilish -Lovely şarkısı karşıma çıktı. Şarkıyı dinlerken aklıma Lindsay'i ve yaşadığımız tüm anılar geldi. Eve kadar bu şarkıyı başa sarıp dinleyerek gittim.

🎵

Isn't it lovely, all alone?
– Tek başına hoş değil mi?
Heart made of glass, my mind of stone
– Kalbim camdan, taş fikrim
Tear me to pieces, skin to bone
– Beni parçalara ayır, deriden kemiğe
Hello, welcome home
– Merhaba, evine hoş geldin.

🎵

Eve vardım ve kapıyı tıklattım. Umarım annem her zaman yaptığı şeyi yapmamıştır, ne zaman annemi yalnız bıraksam başımıza bir iş geliyor. Gerçekten bıktım bu işten! Annem kapıyı açmıyordu, artık okula dönme vaktim gelmişti. Annem'e okula devam edeceğimi ve hayatımı baştan bir şekilde düzene sokmak istediğimi söylemek istiyordum. Bu hayatta tek ve en çok umursadığım şey annem sanıyordum Lindsay'e kadar. Ben herhangi biri için bu kadar gözyaşı dökecek bir adam değildim. Annem kapıyı açmayınca, tarlada bitkinin içine gömdüğüm yedek anahtarı çıkarttım ve kapının kilidini açıp içeri girdim. ''Anne nerdesin?!'' diye bağırdım ses gelmedi. Annem umarım evden yine kaçmamıştır, nerdeyse evdeki tüm odalara bakmıştım. Son olarak kendi odama doğru yürüdüm ve yerde kanlar vardı, kanları tekip ettim ve kanlar yatağımda durmuştu. Yatağıma baktım ve annemi can çekişirken gördüm.

Telaşla anneme baktım ''Anne sen kendine ne yaptın?!'' Annem bileklerini gösterdi, konuşurken çok zorlanıyordu ''oğlum beni iyi dinle'' dedi. Yüzüm kıpkırmızı oldu, ne yapacağımı hiç bilmiyordum sadece gözlerim dolmuştu hemen ayağı kalktım ve telefonumu aldım ''İyileşeceksin anne!'' diye bağırdım. Annem ise kısık ve kesik ses tonuyla kekeleyerek konuşuyordu ''bir not bıraktım, orda her şey yazıyor. Ben gidiyorum oğlum, başka çağresi yok... Bu hayatta başını belaya sokmaktan başka hiçbir şey yapmadım. Sana bir not bıraktım, orda aradığın bütün cevaplar yazıyor. Not...'' dedi ve sustu. Annemin nefesi yavaş yavaş kesildi ''her şey artık güzelleşecek.'' dedi ve gözleri kapandı. Telefonu hemen fırlattım ve nabzına baktım, nabzı durmuştu annemin karnına yattım ve daha fazla kan akmaması için ellerini tuttum. ''Annem sen de gitme, sen de beni bırakma!   Ben senden bıkmamıştım, senin için ölürüm annem. Her şeye razıyım yeterki sende beni bırakma! Anne, anne aç gözlerini lütfen. Sensiz ben ne yapacağım!

 Bu hayatta en değer verdiğim iki insanı bir günde kaybetmiştim. İkisi de beni bırakıp gitti, ikisi de benim yüzümden gitti! Bu hayatta ben ne yaptıysam, neyi başarsam hepsi annem sayesinde olmuştur. Artık hayat benim için boşalmıştı annemi kaybetmiştim. Küçükken ne zaman moralim bozulsa annemin göğüsüne yatardım, kalbini dinlerdim ve sakinleşirdim, yavaşça annemin göğüsüne yattım ve atmayan kalbini dinlemeye çalıştım. Ne yaparsam yapayım sakinleşemedim, yavaşça ayağı kalktım ve annemin bileklerini kestiği bıçağı alıp kendime baktım. ''Her şey bir bıçakla başladı, bir bıçakla bitsin.'' dedim. Bıçağı ne zaman kendime doğru yaklaştırsam korkarak geri çekiyordum. Olmuyordu, canıma kıyamıyordum, korkuyordum. Bıçağı fırlattım ve annemin yanına uzandım. ''Özür dilerim annecim, bu oğlun kendini öldürmeyi bile beceremiyor ama sakın üzülme. En yakın zamanda yanına geleceğim.'' dedim ve kalkıp bir ip alıp duvara bağladım. yavaşça boynumu ipin içine geçirdim. Altıma aldığım sandalyeyi yavaşça itiyordum ama ölmekten çok korkuyordum. Son bir kere daha itsem anneme kavuşacaktım, aklıma annemle olan anıları getirdim, bu ona kavuşmanın tek yoluydu. Cesaretimi yavaş yavaş topladım 'yapta bitsin' dedim ve bir hamleyle sandelyeyi ittim. Nefes alamadığımı hissettim, bu yaşadığım suçluluk duygusu ile ölmek üzereydim...