Wind of Broken Souls (Isla Vagues Series #2)

Kabanata 18

Kabanata 18:
Decision

Nakaupo ako sa marmol na sahig. Habang nakalatag ang tracing paper sa coffee table. I'm using a T-square to draw a straight lines for the figures. Alas tres ng hapon at nasa bahay muli ako ni Lucian.

Napapadalas na ako rito. Dito ko kasi mas pinipili na umuwi dahil mag-isa lang ako sa bahay. Wala akong makakasama. Dati, wala naman akong pakialam roon. Pagkauwi ko ay didiretso na agad ako sa kwarto, magsasapak ng earphones sa tenga at magbabasa at mag-aaral.

Ganoon ang ginagawa ko hanggang sa dumating sila Mom at Dad. Hihinto lang kapag dinner, manood ng movie at matutulog na. Paulit ulit na ganoon ang routine ko pero ngayon ay nagbago iyon dahil kay Lucian.

Mom and Dad knew that I'm here so I don't have any problem. Lagi naman siyang nagpapaalam. Hindi ako ang nagsasabi kung hindi si Lucian.

Seryoso akong gumuguhit ng linya ng makita ko na sa gilid ng mga mata si Lucian na papalapit sa akin. Nasa kabila siyang kabisera at kaharap ang laptop. We're both working and doing our task. Hindi ko alam kung bakit ako natutuwa roon at nag-iinit ang puso.

"You hungry?" he ask. Hindi ko alam kung ilang oras na ba kami ganito. I draw the last line in the figure and I'm done. Isusulat ko na lang ang pangalan ko sa kahon na nasa baba. Tumingala ako sa kanya, mukhang hininto niya muna ang ginagawa pansamantala at tinignan ako.

He look at my plate and amusement dance on his eyes. He's studying my work and a smile crept into his lips. Then he look at me.

"You'll be a very good Architect in the future."

"How do you say so?"

"This skill is not a joke. You can even surpass me on being successful in the future, baby." I gasped and my eyes widen when he sat on the sofa and he hold my waist to lift me up. He parted his thighs so he can put me in the space in between. Then he engulfed me into a tight hug. He placed his chin in my shoulder.

"Lucian." mabilis na dumagundong ang puso ko sa ginagawa niya. Nahigit ko ang hininga at napahawak sa braso niya na nasa tiyan ko. He move a bit and I gasped when I feel his arm brush a bit on my underboob. But it seems like he didn't notice it.

Nag-init ang pisngi ko. Bukod sa aming dalawa ay wala ng tao pa sa loob ng bahay. Ang ibang tauhan ay nasa labas na at hindi naman kami makikita sa ganitong posisyon. Sa tingin ko nga ay kilala na ako ng mga tauhan niya. Mukhang nasanay na na makita ako rito madalas.

"I miss you." he said and my heart took a sudden leap.

"Are you kidding me? You just saw me yesterday!"

"Still I miss you. I want you here 24/7."  natigilan ako sa sinabi niya. Kinagat ang pang-ibabang labi dahil parehas kami ng nararamdaman.

"Hindi pa puwede." marahan kong sinabi. My breathing hitched when I feel his hot breathing in my nape that sent shivers down my spine. He bent his neck, my tummy swirl up when I feel him sniffing mine.

"Hmm, I know. Tagal pa." tapos ay humalakhak siya at sunod sunod akong napalunok ng mas nilapit niya ako sa kanya. Parang hindi makontento kahit sobrang lapit na namin, wala na ngang espasyo sa pagitan naming dalawa. Magkadikit na ang binti namin, at ang likod ko ay nakahilig sa dibdib niya.

Kaso mas lalo pang nanuyo ang lalamunan ko nang lumapat na ang labi niya roon. I become weak in an instant. Para akong biglang naging jelly at mas lalong napahilig sa dibdib niya.

I closed my eyes when his lips gave a string of kisses in my neck. My body immediately surrender and respond to his touch that I tilted his head to gave him more access. A soft gasped escape my lips when he suck a sensitive skin in my neck. Humigpit ang hawak ko sa braso niya.