Wind of Broken Souls (Isla Vagues Series #2)

Kabanata 19

Kabanata 19:
Present

"How was she?" Lucian ask through the other line using his soft voice. Napahinto ako sa pag-inom ng gatas sa tanong niya.

"She's fine now. Nasa bahay na kami." marahan kong sagot.

"How are you?" I sigh on his next question. Napahilig ako sa head board ng kama sa tanong na iyon. Until now what Dad said is still lingering on my mind. Ilang oras na ang lumipas pero patuloy pa rin iyong tumatakbo sa isip ko. Hindi ko mapigilang mag-isip tungkol roon.

I don't know what to do. I want to be with my Mom in her operation to the US but I know I can't leave Lucian. Alam ko sa sarili ko na kung ano man ang piliin ko ay parehas lamang akong mahihirapan. Pero sa pagkakakilala ko sa kanya alam kong maiintindihan ni Lucian ang sitwasyon ko. Naiintindihan rin ni Mommy.

Hindi ko na tuloy alam kung ano ang pipiliin.

"Ayos lang. Ikaw, how are you? Are you home?" pasado alas otso na rin ng gabi. Tulog na si Mommy sa kwarto niya at naroon si Daddy para bantayan siya.

"I'm fine. I'm in the veranda of my room."

I suddenly look at the veranda of my room.

Tumayo ako dahil parang gusto ko na ring damhin ang samyo ng hangin sa veranda habang naririnig ang marahan niyang tinig sa kabilang linya. Binuksan ko ang glass door patungo roon.

I closed my eyes as the cold breeze sweep across my face. Marahan na sumayaw ang ilang hibla ng buhok ko para sumabay sa hangin. Humilig ako sa barindilya at tumitig sa veranda.

I feel like his presence is here. I feel like he's behind me, engulfing me in a tight embrace. Sapat ang samyo ng hangin at tinig niya mula sa phone para paangatin ang sulok ng labi ko sa kabila ng maraming ideya na tumatakbo sa isip.

Somehow I feel peace and I calm down.

"Did you eat your dinner already?" I ask and I heard him hummed.

"Hmm, how about you?"

"Kanina pa."

"Marami kang nakain?" kumunot ang noo ko sa naging tanong niya.

"Bakit mo tinatanong?"

"I want you to eat a lot."

"But I'm not a heavy eater. My limit is only two cups of rice."

"You should try to scoop another one cup." then he chuckled. Hindi ko tuloy alam kong nagpapangaral ba siya o inaasar lang ako. I pout.

"Hindi ko na kaya iyon. You see my body like a skeleton when I'm not! I'm just petite and I have a curves!"

"I know, I even memorize all your curves in every point and angle baby." my cheeks flushed furiously. Mabilis kong nakuha ang sinabi niya roon.

"Lucian..." saway ko sa nahihiyang tono. Muli siyang humalakhak sa kabilang linya. Lumukso ang dugo ko sa katawan papunta sa dibdib ko nang marinig ang tunog ng kanyang halakhak. He didn't see me yet completely naked but I know what he see is enough for him to describe the shape and curves of my body.

Damn him for bringing that topic!

"What? I'm just saying the truth."

"Your taunting me!" I exclaimed but the truth is I'm smiling ear to ear.

"Baby that's my way to lessen my longing for you." napahinto ako sa sinabi niya iyon.

"Parang hindi naman tayo nagkita kanina at nangungulila ka na agad."