Kabanata 23

13.7K 484 11
                                    

Kabanata 23:
Masisira

"Kuya Fred please. Bumalik po tayo." nakikiusap kong sinabi sa kanya. Kanina pa ako umiiyak. I keep shedding tears since Kuya Fred drag me inside the car. Bawat metro na nalalagpasan ng sasakyan ay ang paninikip ng dibdib ko. Hindi ako makahinga.

I cry hard as we reach the airport premises and Kuya Fred eyed me through the rearview mirror.

"Ma'am hindi po talaga puwede. Pasensiya na po. Mahigpit ang utos ni Sir."

"Kuya please, parang awa mo na. Hindi ko puwedeng iwan si Lucian nang g-ganoon." my voice crooked.

"Pero iyon po ang gusto niya." my eyes feel sore and swollen from crying for minutes. Lumabas si Kuya Fred sa sasakyan. Akala ko ay siya lang ang intusan ni Lucian pero nakita ko ang ilan pamilyar na bodyguard na galing sa isa pang SUV na mukhang sumunod sa amin.

My fingers were shaking so bad as my lips. I can't even speak a straight word. My voice were shaking. Kuya Fred open the door in my side. Agad ko siyang hinawakan sa braso. Malamlam ang mga mata niya at nanghihina rin na nakatingin sa akin.

Alam kong mahirap din para sa kanya ito at mas lalo na sa akin. My heart is clenching so bad inside. I can't take the pain. I tried so hard to breath in between sobs so I can speak.

"I'm begging you Kuya Fred! Please drive me back t-to Lucian. Bumalik tayo. Kailangan niya ako doon."

"He's in the police custody now Ma'am. He's now having an interrogation. Kung babalik po kayo roon ay masisira ang naunang plano ni Sir. He took your place not only to cover you but to save you too. Alam kong wala kang ginawang kahit anong masama pero kung titignan ang sitwasyon, you're really vulnerable on facing the police. Madidiin po kayo. You will convict guilty." my shoulder slumped on of the body guard remark. Para akong tinakasan ng lakas.

"Tara na po, Ma'am." hindi ko magawang mahanap ang tinig ko nang alalayan ako ni Kuya Fred pababa. I was dumfounded when he assist me inside the airport. My tears is spilling from my eyes and streaming down my cheeks. Mahina akong humihikbi habang hawak niya ang braso ko.

"Please someone take me back to him. He doesn't deserve this." pagmamakaawa ko ulit pero hindi nila ako pinakinggan. Gusto kong magpumiglas pero wala akong lakas para gawin iyon. If Kuya Fred is not holding my hand, I'm certain that I couldn't walk by my own now.

I bow down my head as Lucian expression crossed my mind before the car pulled over to left him. His bloodshot and fallen pained eyes. I can see my tears falling to the sparkling floor. I sobbed and closed my eyes.

Hindi ko kayang umalis!

How dare him order his men to send me in the airport so I can follow my parents?! Paano niya nagagawa iyon sa sarili niya?! Paanong ganoon niya kadaling itatapon ang buhay at titulo na pinaghirapan niyang makuha simula pagkabata.

He earn the place where he is currently right now on studying and working hard. He exert a lot of effort to return the privileged life his parents gave him. He took blood, sweat and tears to strive in getting his title! Ngayong nangyari ito ay itatapon niya lang iyon para palitan ako sa kasalanang nagawa ko!

How can he do that!

I badly want to scold him now. Kung nasa harap ko lang siya ngayon, sasabihin ko lahat iyon sa kanya. Pero wala siya ngayon rito. He's now on the interrogation and the next thing that would happened can lead him to lost all of his passion.

Wala akong magawa kundi umiyak.

I'm hopeless in my state. Nakaupo ako sa waiting area. Kuya Fred already buy my ticket for my flight to US. Nanghihintay na lang kami sa pag board ng eroplano. I don't have any luggages with me or anything but only myself. I don't feel like leaving. Hindi ko rin naman iyon gusto.

Wind of Broken Souls (Isla Vagues Series #2)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon