ELVEDA

O ARTIK YOK

BESTE

 

  Gözlerimi açtığımda tepeden ışık vuruyordu. Doğruldum ve yatağa oturdum. Bir de ne göreyim Can kafasını koymuş yatıyordu. Acaba annemgil neredeydi? Hemen onları bulup yanlarına gitmeliydim. Kolumdaki serumu çıkartıp yataktan indim ve ayakkabılarımı giyerek annemgili aramaya başladım. Morg katına indim ama kimse yoktu. Merdivenlerden yukarı katlara doğru çıkıyordum ki Aytekin'i gördüm ve seslendim.

    "Aytekin bekle."

 
   "Beste abla nasılsın?"
   

   "İyiyim annemgil nerde?"

 
   "Onlar yukarıdalar".

    Aytekin'le beraber annemlerin yanına çıktık. Annem ve Kumsal çok kötüydü. Koşarak annemin yanına gittim ve sıkıca sarıldım. Annemin ağlamaktan gözleri şişmişti. Kumsal sandalyeye oturmuş kara kara düşünüyordu.

 
   "Kumsal, ablacığım iyi misin?"

  
   "Abla, babam öldü nasıl iyi olabilirim söyler misin?"

   
   "Evet haklısın birtanem ama dik durmamız gerekiyor. Annemin yanında olmalıyız, görmüyor musun onun halini" demiştim gözümden yaşlar akarken.

 
   "Abla."

  
   "Efendim canım" dedim burnumu çeke çeke

   "Babam artık bize gökyüzünden bakacak" ağlıyordu.

  Kim ağlamazdı ki. Babam artık bize oradan bakacaktı. Gerçekten öyle mi yoksa deli saçması bir şey mi bu bilmiyorum. Ama eğer bizi izliyorsa ağladığımızı görmemeliydi.

 
   "Babam ağladığımızı görürse çok kızar biliyorsun dimi. Ağlamamızı istemezdi asla hatırlasana."

 
   "Hatırlıyorum, evet. Gözyaşlarınıza değer mi hiç diyordu. Tamam abla ağlamak yok tamam. Bak gözyaşlarımı da siliyorum. Anneme destek olmalıyız" deyip oturduğu yerden kalkıp annemin yanına geçti.

  
   "Annem ağlama artık olur mu? Bak biz de burada çok üzülüyoruz. Seni de böyle gördükçe heba oluyoruz annem."

   "Nasıl ağlamayayım kızım? Ben böyle nasıl yaşayacağım. Nasıl dayanacağım?"

 
   "Anne biz varız. Biz hepseninle kalacağız seni hiç yalnız bırakmayacağız, söz veriyorum. Ama artık toparlanmamız gerek yarın öğlen cenaze var. Kalk hadi bir elini yüzünü yıkayalım. Kumsal sen götürsene annemi."

 
   Kumsal annemi alıp lavaboya götürdü. Bense öylece oturdum. Hiç bir şey yapmadan.

CANTEKİN

 

  Gözümü açtığımda Beste odada yoktu. Aferin Can ya her seferinde nasıl uyumayı beceriyorsun oğlum ya. Hemen kalkıp odadan çıktım. Etrafta Beste'yi aramaya başladım. İlk önce morg katına baktım ama orada kimse yoktu öyle olunca yoğun bakım katına çıktım. Beste karşımda sandalyede öylece oturuyordu. Bu durumun nasıl kaldıracaklardı, nasıl toparlanacaklardı bilmiyorum. Her ne olursa olsun yanlarında olmalıydım. O sırada telefonu çaldı. Açtı.

 
   "Cüneyt?"

   "Bilmiyorum, iyi değilim galiba. Kimden duydun?"