ELVEDA

ELİMİ BIRAKMA

BESTE

"Benimle çıkar mısın?"

Ne dedi o? Kalbim çok çok hızlı atıyor. Ne cevap verceğim şimdi? Senin ki de soru Beste. Tabi ki evet diyeceğim. Onu seviyorum.

"Beste, lütfen hayır deme. En azından düşün biraz."

Uzun süre cevap vermeyince hayır diyeceğimi sanmış olmamalıydı ama yanılıyordu.

Onu daha fazla bekletmeyip "Evet" diye cevabımı verdim.

"Düşünmek mi istiyorsun?Anlıyorum."

"Düşünmek istemiyorum Can. Evet diyorum." Hala anlamadı galiba.

"Seni seviyorum Can."

Yüzünde kocaman bir gülümseme oluştu. Sıkıca bana sarıldı. "Seni çok seviyorum Beste."

Yarım Saat Sonra

Neler olmuştu böyle? Sürpriz deyip lunaparka getirmişti. Sonra korku treninde beni yalnız bırakmıştı. Korkudan bayılma seviyesine geldiğim dakikalarda "Benimle çıkar mısın?" sorusu ile karşı karşıyaydım. Cevabımı onu sevdiğimi söylerek vermiştim.

Şuan ise elimizdeki pamuk şekerler ile oturuyorduk. İkimizden de ses çıkmıyordu. Sadece sessizce pamuk şekerlerimizi yiyiyorduk. Hala lunaparktaydık tabi. Karşımda duran her şeye binmek istiyordum. Çok eğlenceli olacaktı kesinlikle.

"Gel hadi, binelim şu Roller Coaster'a."

"Aklımı mı okuyorsun?"

"Bilmem belki." Yüzündeki o gülümseme hala duruyordu. Mutluydu, mutluydum, mutluyduk.

Elimi tuttu ve Roller Coaster'a doğru ilerledik. Can'ın konuştuğu adam da buradaydı. Biz binince o da tuşlara basarak Roller Coaster'in hareket etmesini sağladı. İlk önce gayet yavaş başladı ama sonra tahminimden daha da hızlandı. Yine de harikaydı ve aşırı eğlenceliydi. Can'a baktığımdaysa korkar gibi bir hali vardır. Ben eğlenirken o eğlenmiyordu. O eğlenmiyorken ben de eğlenmek istemiyordum. Bir süre sonra Roller Coaster durduğunda indik.

"Yükseklik korkun mu var senin?"

"Evet."

"Neden söylemedin. Binmeseydik ya."

"Ama sen seviyorsun."

"Gerçekten çok düşüncelisin ama kendini de düşünmelisin. Böyle şeylere binmesekte olur."

Uzun uzun güzel bakışlarıyla gözlerimin içine baktı "Seni gerçekten çok seviyorum."

Böyle deyince kendimi bir garip hissediyordum. Değişik geliyordu.

"İyi ki o sabah bana çarpmışsın."

"Çarpmamış olmak isterdim. Maalsef kötü bir tanışma oldu ama iyi ki karşıma çıktın. İyi ki birbirimizi bulduk."

"Bana huzur veriyorsun Can. Senin yanındayken kendimi güvende hissediyorum." Ve tekrar sıkıca sarıldık ama telefonlarımız sarılmamızı böldü. Evet telefonlarımız, ikimizin de aynı anda telefonu çalışıyordu. Beni Kumsal arıyordu. Onun telefonuma baktığımdaysa Aytekin'in aradığını gördüm. Kesin o ikisi anlaşıp da aramışlardır.

"Efendim Kumsal?"

"Ay ablacığım hadi hayırlı olsun. Çok sevindim gerçekten."