ATLANTIS

[ ⭑ 5 ] :: Her Zaman Döneriz

─「 The Champion: ATLANTIS 」─

― ― ― ― ―

♪ # Guns N' Roses, Civil War

― ― ― ― ―

「 V 」
Her Zaman Döneriz

― ― ― ― ―

Nisan 2014
Boston, Massachusetts

― ― ―

Güçlendirilmiş hoparlörde çalan şarkıyı mırıldanarak gayet keyiflice önündeki taslakta güncelleme yapmayı sürdürdü Astrea. Şarkının gürültülü solo kısmı geldiğinde ayaklarını altındaki cam zemine vurarak ritim tutmaya devam etti. Solo uzunca bir süre devam ettiği için gözleri mavi ışık ağırlıklı hologramlardan ayrılmadan parmakları mermer tezgah üzerinde gezinerek kahve kupasını buldu.

Sıcak ve acımsı bir tada sahip olan sıvı boğazından geçerken kupayı fazla hızlı hareket ettirmiş olacaktı ki kahvenin bir kısmı üzerindeki gri şorttan dolayı açık olan bacağına döküldü, Astrea ise oldukça konsantre durumda olduğu için bunu fark bile etmemişti. Ne zaman uzun çikolata kahvesi saçlarını bir arada tutan kalem yere düştü, o da o anda gözlerini yuvarlayarak arkasına baktı ve bacağının kızardığını fark etti.

"Hay siktir ya," diye homurdanarak oturduğu koltuktan kalktı. "Kida, peçeteler neredeydi? Ayrıca lastik tokaları nereye koydum? Bir tersliğe daha katlanamam, lanet olsun sana Murpy*."

Kida'nın neredeyse tebessüm ediyormuş gibi yankılanan sesi o an Astrea'ya sinir bozucu gelmişti. "Peçeteler salonda. Ayrıca ters gidebilecek her şey ters gidecektir, patron."

Üst kata giden merdivenlere yönelirken gözlerini yuvarladı genç kadın. "Susar mısın?"

"Elbette."

Astrea üst kata geldiğinde salondaki sehpanın üzerinde duran peçetelerden birini aldı ve bacağındaki kahveyi sildi, peçeteyi çöpe atmak için salon ile arasında duvar yerine üç basamak bulunan mutfağına ilerlerken bir yandan da etrafına lastik tokaları bulmak için bakınıyordu.

Peçeteyi harekete duyarlı çöp kutusuna attıktan sonra buzdolabına ilerledi, buzdolabındaki içeceklere bakınırken arkasında bir karaltı belirmiş gibi hissetmişti.

Rahat tavrını bozmadı, hala oldukça sakin hissediyordu. Otizmin etkilerinden biri olan tehlikeye karşı duyarsızlık her daim hayatındaydı, tıpkı tam o an yaşadığı gibi. İçeceğin kapağını açtıktan sonra bar tezgahı gibi görünen fakat aslında asla yemek yapmak için kullanmadığı mutfak tezgahına oturdu.

İçeceğini yudumlarken mavi gözleri salonu tarıyordu. Evin sessiz ve sakin ortamında duyulan kısık fakat ürkütücü ses, korku tarzı duygulara sahip olmayan Astrea'yı etkilememişti.

"Eğer yanlış bir harekette bulunursan kalbinin ortasına bir kurşun yerleştirmek zorunda kalacağım."

Evin ışık almayan kısmından dışarı çıkmadı sesin sahibi. Astrea'nın yüzünde ise alaycı ufak bir sırıtış belirdi. "Sana bir kalbe sahip olduğumu düşündüren nedir? Ayrıca burası benim krallığım, dostum. Girmiş olabilirsin ama ben müsaade etmeden çıkamazsın."