The playful Greek dad

Chapter five

Nagulat pa si kuya ng malaman niya na si Geoffrey ang magiging bagong presidente ng kompanya na aking pinagtatrabahuhan. At mas lalo pa itong nagulat ng sabihin ko sa kanya na ako ang magiging secretary nito.

Noong una ay tumutol si kuya sa pag aalala na baka masaktan na naman ako sa huli. Pero tinutulan iyon ni ate Diane,ate Diane is big fan of Geoffrey and me kaya walang nagawa si kuya kundi ang sumuporta sa naging desisyon ko.

Nang mapagisa kami ni ate Diane ay kinausap niya ako tungkol sa mga plano ko. Sinabi niya sa akin na susuportahan daw niya ako sa abot ng kanyang makakaya. Malaki ang pasasalamat ko sa kanya,dahil parang tunay na kapatid na kung ituring niya ako.

Hindi man niya sabihin sa akin,pero alam ko na gusto niyang magkalapit kaming muli ni Geoffrey. Hindi dahil may anak na kami,kundi dahil gusto niya akong maging masaya muli sa piling nito.

-------

Sa loob ng isang linggo kong pagtatrabaho bilang sekretarya niya ay wala pa naman akong naging problema. Maayos na ipinasa sa akin ng dating sekretarya ang lahat ng mga naiwan niyang mga trabaho. Our working relationship is not like the usual employee/employer relationship,there's like a big wall between us. We barely talk,mostly our communication is through emails.

As long as I can,I'm trying to finish all my necessary work,i want to spend my time with my son as possible as I can. Although ate Diane is happy to have George in her care,I still want to be on his side most of the time.

I am working on the latest project that the company is dealing at the moment,all my focus is on the computer monitor. I felt someone's presence in front of me,i was going to ignore it but I saw a latte and croissant in my table.

Bigla ang pagsalakay ng kaba sa aking dibdib,Isang tao lang naman ang alam kong pwedeng gumawa nito sa akin. Nakarinig ako ng pagtikhim,na lalong ikinalakas ng pagpintig ng aking dibdib,natatakot akong tingnan ang may ari ng pamilyar na presensya na iyon,dahil alam kong ipagkakanulo ako ng sarili ko. Nanatili akong nakaharap sa computer monitor at ramdam kong nakatitig siya sa akin.

Bakit ba niya ito ginagawa? Bakit hindi nalang niya ako hayaan sa mga ginagawa ko? Madaming mga katanungan ang gumugulo sa isip ko ngayon.

"Lei, you have to eat!"

Napapikit ako ng ilang sandali ng marinig na ng tuluyan ang kanyang boses.

"I know you have not eaten anything yet for your lunch,for Christ sake Shilei! it's already four o'clock in the afternoon,are you starving yourself to death?"

Awtomatikong napatingin pa siya sa kanyang wristwatch ng marinig ang sinabing nito. Isang malakas na pag singhap ang narinig niya mula dito, parang frustrated ito na hindi niya maintindihan.

"Do not tell me that you forgotten what time it is,Shilei! You should know better than me"

Napakagat labi nalang ako, he's right,I should know better than him. Huminga ako ng malalim,naglakas ng loob na tingnan siya. Frustration is written all over his face, but why? Wala naman akong maling ginagawa.

"I'm sorry, Sir! I needed to finish this report before I go home,I have forgotten to have lunch"

Napatungo ako ng lumapit ang mukha niya sa akin,nakapatong ang dalawang mga kamay sa ibabaw ng mesa.

"What is it with you Shilei? I have noticed since you started working for me,you always in a rush,what's with the rush? And that project that you are doing right now is not on due until next week,I know that you are a hard worker but not like this,people might think I am a slave driving you"

'Kung sabihin kong umuuwi ako ng maagap para sa anak mo,tatanungin mo pa ba ako ng ganyan?' Iyan sana ang gusto kong sabihin sa kanya,pero hindi ko masasabi iyon. Handa na ako kahit mayroon pang takot na namumuo sa aking puso sa maaari niyang maging reaksyon.

"I'm just doing my job,what's wrong with that?" Salubong kong tanong sa kanya. Na ikinainis siguro niya dahil nagsalubong na ang mga kilay nito ng tuluyan.

"Are you seriously asking me that question Lei? You know more than anyone else in this goddamn place that I don't treat my employees like a robot,and you are doing it"

Halos mapatalon ako sa aking kinauupuan sa pagsigaw niya sa akin,it's the first time he shouted at me. He's always caring,gentle and patient towards me. Napatingin ako sa kanya ng wala sa oras,alam kong bakas sa aking mukha ang takot na nararamdam sa pagsigaw niya sa akin. Biglang napalitan ng maamong mukha na kanina ay galit

"I am sorry Babe! If I startled you,I didn't mean to be like that,I am really sorry!"

I can't say a word,I'm still shock and him calling me 'babe' again add more shock to my still unconscious mind.

He suddenly walked around to be on my back and hugged me so tight,so tight that it gives me comfort. I have missed this feelings,being held by him once again. No words to speak,I stayed shocked while he was speaking to me those soothing words that are making me feel better.

"I still care for you Lei,I do not want you to be ill,please forgive me agape mou! I will not shout at you again"

Humiwalay agad ako sa kanyang pagkakayakap ng mahimasmasan na ako,ayoko man ay kailangan kong gawin. Kahit paano ay naging secured ang pakiramdam ko sa mga yakap niya.

"I'm okay now,sorry! I will just save this files and finish them tomorrow,thanks for this" nakatungong iminuwestra ko sa kanya ang coffee at croissant na inilapag niya kanina lang.

Tumayo na siya at lumakad na papunta sa harapan ng table ko. This time he is smiling,he knows I felt awkward at that time and he's enjoying my little misery.

Nagpapasalamat ako at walang ibang nakakakitang mga empleyado sa aming dalawa ngayon, Baka ito ang pagsimulan ng mga tsismis.

"Agape mou,eat your snack first and you shall leave early today,you look tired but still omorfi!"