'ႏွင္းဦးလက္ကိုဒီလိုေလးအျမဲကိုင္ထားခြင့္ျပဳပါေနာ္'
'ကဲပါမိန္းမရယ္ အခ်ိန္လဲမေစာေတာ့ဘူး အေမွာင္မက်ခင္ညစာစားၾကမယ္ေလ
ေမာင္စဝ္ခြန္ထမင္းစားျပီးမွေဆးထည့္လိုက္ေတာ့
သမီးတို႕ျပင္ဆင္လိုက္ေတာ့ အားလံုးတူတူစားၾကတာေပါ့'
'ဟုတ္အဘ'
'ေမာင္စဝ္ခြန္ စားလို႕ရရဲ႕လား'
(ဟုတ္သားပဲ အဘေျပာမွသတိထားမိတယ္
ႏွင္းဦးညံ႔လိုက္တာ ခ အတြက္ဘာမွမလုပ္ထားမိဘူး
ထမင္းစားလို႔ရပါ့မလား ႏႈတ္ခမ္းကနာေနမွာ)
'ဟုတ္ ခြန္ တစ္ေနကုန္ဘာမွမစားထားေတာ့
ဗိုက္ဆာေနျပီအဘ ထမင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ နည္းနည္း
ေလာက္ေတာ့စားခ်င္တယ္'
'ေအးေအးစားၾကည့္ျပီးမရေတာ့ တစ္ခုခုစီစဥ္ေပး
တာေပါ့'
နွင္းဦးနဲ႔ငုဝါတို႔ အားလံုးစားဖို႔ျပင္ဆင္လိုက္ျပီး
'အဘတို႔စားလို႔ရပါျပီ'
အားလံုးအတူတစ္ဝိုင္းထဲ ထမင္းစားၾကတာမို႔
ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွသည္ နန္းဘဝမွာမိသားစုထမင္း
ဝိုင္းဆိုတာ ဒါပထမဆံုးပါ
နန္းျပံဳးေနတာကိုျမင္ေတာ့ ေဒၚနွင္းေမက
'ဘာေတြျပံဳးေနတာလဲကြယ့္'
'ခြန္႔ဘဝမွာ ဒါပထမဆံုးမို႔ပါ'
ေဒၚႏွင္းေမကနားမလည္တာမို႕
'ဘာကိုလဲကြဲ႕'
နန္း ျပံဳးရင္း
'မိသားစုထမင္းဝိုင္းဆိုတာ အခုမွျမင္ဖူးတာပါ ဒါခြန္႔ဘဝမွာပထမဆံုးစားဖူးတာပါ'
ေမးလိုက္တဲ႔ေဒၚႏွင္းေမအပါအဝင္ ထမင္းဝိုင္းမွ
အားလံုး နန္း အေျပာေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္
သြားၾကသည္
မိသားစုထမင္းဝိုင္းေလးမို႔ နန္းအားတင္းျပီးစားေပမဲ႔
စားဖို႕ကံမပါဘူးထင္ပါတယ္ ထိုးၾကိတ္ခံထားရတဲ႔
ပါးစပ္က ထမင္းစားဖို႔ဟလို႕ကိုမရ
'ခြန္႔ေၾကာင့္အစားပ်က္ေတာ့မယ္ထင္တယ္
ေနာက္မွတစ္ခုခုစားေတာ့မယ္ေနာ္
အားလံုးေအးေဆးစားၾကပါ'
နန္းႏႈတ္ဆက္ရင္း အျပင္ကိုထထြက္လာခဲ႔လိုက္သည္
ညေမွာင္စျပဳလာေပမ႔ဲ လအလင္းေရာင္ေလးနဲ႔
အရာအားလံုးကိုျမင္ေနရေသးသည္
လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း ေရွ႕ဆက္ရမည့္ခရီးကိုသာ
ေတြးေနမိသည္
