[၁၈အေပါင္း just alittle]
ႏွင္းဦး ဘယ္အရာကိုမွမျမင္ေတာ့ပဲ
ခ ပါးနွစ္ဖက္ကိုကိုင္ကာ ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုဖမ္းနမ္းလိုက္သည္
ခ လြမ္းဆြတ္တမ္းတခဲ့ရေသာ ထိုအနမ္း
တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာၿပီးမွျပန္ရတဲ့ ထိုအနမ္း
သူမရဲ႕ ထိုအနမ္းေလးကိုခံယူဖို႔ ခ မ်က္လံုးတစံုကို
မွိတ္ထားၿပီး ခါးေလးကိုဖက္လိုက္ကာ
အနမ္းတို႔ကိုခံယူေနမိသည္
ခတို႔ႏွစ္ေယာက္ မခြာတမ္းအနမ္းေတြေပးရင္း
အသက္ရွဴဖို႔ေတာင္ေမ့ေနၾကသည္
အနမ္းေတြနဲ႔ထိေတြ႕မႈနဲ႔အတူ စိုစြတ္မႈေလးကို
ခ ရေနသည္ ႏွင္းေလးငိုေနတာပါ
ႏွင္းဦးငိုေနတာသိလိုက္တာမို႔ ခ အနမ္းေတြကေန
ခ်က္ခ်င္းခြာလိုက္ၿပီး
'ႏွင္းဦး ငိုေနတယ္'
'ငိုမွာေပါ့ ရွင္မရွိေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ႏွင္းဦးေန႔တိုင္း ညတိုင္း ဘယ္ေလာက္ဝမ္းနည္းခဲ့ရတယ္ထင္လဲ
ရွင္ကေလ အရမ္းရက္စက္တာပဲ'
'ကဲပါ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ေတာ့ စခန္းထဲအရင္ဝင္ပါဦး
ဟို္မွာ ကို႔တပည့္ ဖိုးခ်က္ နဲ႔ ေနမခတို႔ၾကည့္ေနတယ္
ရွက္ဖူးလား'
အခုမွေဘးလူေတြကိုျမင္ကာ ႏွင္းဦး ရွက္ေနေလ
သည္
ထိုအခါ ေနမခ မွ
'ခုမွ ရွက္မေနနဲ႔ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ေနၿပီးေတာ့
လာ ကိုသက္ပိုင္ က်ဳပ္ခင္ဗ်ားပါးကိုေဆးလိမ္း
ေပးမယ္'
ေနမခ တစ္ေယာက္စေနာက္ၿပီး ေပ်ာ္ေနေလရဲ႕
'တပည့္ႀကီး ညစာအတြက္ယုန္ခ်က္မလား ကင္မလား မင္းစိတ္ႀကိဳက္ခ်ကြာ ဗို္က္ဆာၿပီ'
ခကတပည့္ေက်ာ္ဖိုးခ်က္ကို ညစာအတြက္ခိုင္းၿပီး
ႏွင္းဦးကိုလက္ဆြဲကာ ခရဲ႕တဲကိုေခၚသြားသည္
'ႏွင္းဦး ကိုဒီမွာရွိတာ ဘယ္လိုသိတာလဲ ကိုေနမခေျပာျပတာလား'
'သူမေျပာဘူး ျပတာ'
'ဘဟ္လိုႀကီးလဲ '
'ရွင္ရွိတယ္ဆိုတာမေျပာဘူး
ရွင့္လက္ေရးနဲ႔ေရးထားတဲ့ ပစၥည္းစာရင္းကိုလာျပ
တာ ႏွင္းဦးရွင့္လက္ေရးမွန္းသိတာေပါ့
ဒီကိုလဲ ဘယ္လိုေရာက္လာမွန္းေတာင္မသိဘူး'
