The Night When He Changed (Valdemora Series #4)

Chapter 30

Ilang minuto ko yata nagawang nakatulala doon habang patuloy na umaagos ang luha. I keep on wiping it with my hands so that I won't look like having my tears of joy in here on their engagement. I can see him from here, widely smiling genuinely.

Dati ay ganyang ngiti rin ang nakikita ko pero hindi dahil sa isang engagement. Now that I've seen him smiling again for a reason, I know I lose the battle. Natalo na ako sa labang wala akong kayang ipaglaban pa.

Even if I informed all of them about us, no one will believe me. Sino ba naman ako para umangkin sa kanya? Aside from his parents and mine, sino ang nakakaalam na may relasyon kami?

I bit my lip and fixed myself. Huminga ako ng malalim at kinumbinsi ang sarili na huwag umiyak dito.

Though my chest's hurting, I still managed to smile. Pumalakpak ulit ako nang magsipalakpakan ang mga bisita. I watched him being kissed by that girl. At sa gitna niyon ay ang matamis nitong ngiti.

Sa puntong iyon ay mas tinanggap ko na ang katotohanan. That we will have no happy ending though our story started happily. Wala na akong karapatan sa kanya ngayon.

Starting from now, I have no position to his life anymore. Isang di hamak na trabahador na lang niya ulit ako. Nothing's special.

Makakaya ko pa namang magtrabaho sa kanya. I can still work normally, totally forgetting our memories together for a short time. Seeing him happily marrying someone is my happiness, too. Sa mundo, hindi naman pwedeng magkaroon ka ng hinanakit at galit sa isang tao.

You should not feel sad about things. Na hindi mo dapat ipagpapatuloy ng malungkot ang buhay mo sa isang bagay.

Sa sitwasyon ko lang ngayon, dahil masyadong presko ang nangyari, may kaunting sakit sa loob ko.

At least, I had a chance to love him. Kahit maikling panahon lang na minahal ko siya, magiging masaya pa rin ako.

I worked again. Hindi ko na inabala ang sariling maapektuhan doon sa nangyari. Some visitors keep on greeting them some 'congratulations'. Halos iyon lang yata ang naririnig ko sa paligid.

I avoided to clean their table. Lalo na dahil nakatayo ito habang katabi iyong babae.

Mabilisan lang ang ginawa ko dahil pagkatapos niyon, dumiretso ako ng CR. I locked myself on the cubicle, thinking what I will explain to my parents after the party. Nakaupo lang ako sa toilet bowl, malungkot na malungkot dahil sa mga hindi alam na ipapaliwanag.

Napahilamos ako sa mukha dahil sa tindi ng pag-iisip. Inalis ko ang pagkakatali ng buhok. Doon lang ako nakaramdam ng init ulit buong gabi.

I don't know if I can still talk to him properly after this. Kung kakausapin niya pa rin ba ako ng matino, hindi na katulad ng pakikitungo niya sa akin kaninang umaga.

I am hoping that tomorrow, I can still do some few of talking to him. Kahit na naroon na ang kanyang magiging asawa sa huli.

Sana man lang ay binigyan niya ako ng paalala na ngayon pala ang kanyang engagement. He can break up with me for that. Hindi naman ako gagawa ng gulo para lang mapasakin siya.

I can fully accept what's his decision. Hindi naman ako iyong tipo na babae na handang gumawa ng gulo para sa isang lalaki. If he told me earlier about what will happen, then at least, I prepared myself.

Edi sana siya na ang nakipaghiwalay sa akin. Rerespetuhin ko naman ang kanyang desisyon. I won't have my hard feelings for that.

Sa totoo lang ay kahit na ngayong alam na ang katotohanan, I still feel a bit pained. Tila balewala lahat ng napag-review ko para sa exams kinabukasan. Tinabunan na ng alaala ng kanina.