ភាគ ១
នាមជាម៉ាហ្វៀម្នាក់ គីម ថេយ៉ុង កំលោះវ័យ ២៥ ឆ្នាំទម្រង់មុខពងក្រពើបបូរមាត់ពណ៌ឈូកម្រាមដៃវែងព្រៀបបាននិងមនុស្សស្រីគេតែងតែមកខ្លិបជារៀងរាល់ថ្ងៃព្រោះវាជាកម្មសិទ្ធរបស់ខ្លួន។
ថេយ៉ុងជាមនុស្សឈាមត្រជាក់កាចក៌កាច ឃៅក៌ ឃៅបើសិនជាធ្វើឲ្យទាស់ចិត្តតែបន្តិចមិនហ៊ានធានាអាយុជីវិតទ្បើយមិនបានបុគ្គលិករឺភ្ញៀវឲ្យតែល្មើសច្បាស់ក៌មិនស្លាប់ក៌រស់នៅយ៉ាងវេទនាដែល។
ស្គុត“អ្នកប្រុស!” បុរសមាឌឌាំងធំជាជំនិតរបស់ ថេយ៉ុងផ្ទាល់បានឱនគំនាបដាក់ចៅហ្វាយដែលអង្គុយនៅកណ្តាលភូមិគ្រឹះផឹកកាហ្វេ។
ថេយ៉ុង“យ៉ាងមិច??”
ស្គុត“យប់នេះចៅហ្វាយទៅខ្លិបដែលទេ??”
ថេយ៉ុង“ទៅរៀបចំទ្បានឲ្យហើយទៅ!” ស្រប និងសម្តីគេក៌ដើរទ្បើងទៅលើបាត់ដើម្បីប្តូរសម្លៀកបំពាក់។
#យប់
យប់យន់ព្រះអាទិត្យបានលិចផិតទៅបាត់ដោយ មានពន្លឺព្រះច័ន្ទបញ្ចេញរស្មីជំនួស។ ទ្បានពណ៌ ខ្មៅរលោងបត់ទៅក្នុងខ្លិបដែលជាកម្មសិទ្ធដើម្បីខ្លួន។
ក្រាក~
ថេយ៉ុងដើរចុះពីលើទ្បានក្រោយពេលស្គុតបើក ទ្វារទ្បានឲ្យ។ ជើងស្រលូនបំពាក់ដោយខោខ្មៅ រលោងបានឈានចូលទៅក្នុងខ្លិបម្តងបន្តិចៗ។
សម្លេងបាស់លាន់លឺពេញខ្លិបភ្លេងបុកស្ទើហឹង ស្លឹកត្រចៀកយុវ័យគ្រប់មិនថាប្រុស ស្រីរឺភេទទី ៣ រាំពេញទី។
ដឹប~~
កំពុងតែដើរសុខៗស្រាប់តែបុកនិងនរណាមិន ដឹងថេយ៉ុងក្តាប់មាត់ក្តៅប្រហាយភ្លាមផ្លូវបិុនផ្លូវចេះដើរមកបុកមនុស្សទាំងរស់កើត??
ថេយ៉ុង“ឯងដើរមិនចេះមើលតែហ្អេស?” រាងតូចស្រែកប៉ោងសរសៃកទៅអ្នកដែលដើរបុកនោះអាវគេតម្លៃរាប់មឺុនត្រូវអាម្នាក់នេះធ្វើឲ្យស្រាកំពប់ពីលើ។
ជុងហ្គុក“ខ្ញុំសុំទោសខ្ញុំគ្មានចេតនាទេ!” គេរហ័សឱនគោរពយ៉ាងលឿនក្នុងនាមជាបុគ្គលិកទោះគេជាអ្នកដើរមកបុកយើងដោយខ្លួនក៌យើង
