Oyuncu

Kalp Atışı

"Tamam  bu sefer olacak! Tekrar." diye bağıran yönetmen ile derin bir nefes alıp merdivenlerin en üst basamağına çıktım. Bu sahneyi dokuzuncu çekişimiz olacaktı. 

"Çekim! Başla!" diye bağıran yönetmen ile  merdivenlerden inmeye başladım. Bu sahnede ayağımın kayıp Pars'ın üstüne düşmem lazımdı. 

Düşme sahnem gelmeden gerçekten ayağımın takılması ile tam yere çakılıyordum ki Pars belimden yakalayıp beni kendine çekti. 

Ellerimle destek almak için omuzlarına koydum. Tam özür dileyecekken göz göze gelmemiz ile olduğum yerde kaldım. 

İkimizde hareket edemezken Pars'ın yutkunduğunu fark ettim. Gözlerimiz birbirinden ayrılamazken kalbimin atış sesini ilk kez bu kadar net duyuyordum. 

Gözlerini başka bir yere kaçırması ile ondan uzaklaştım ve "Çok üzgünüm. Bir an ayağım takılınca düştüm." dedim. 

"Kestik!" diye bağıran yönetmen ile şaşkınlıkla ona döndüm. Az önce gerçekten yaşanmış bir olay senaryoya bire bir oturmuştu.

"Düşündüğümden biri harika oldu. Oldukça inandırıcı ve gerçekti." dedi yönetmen.

"Ben bir su alabilir miyim?" diye sordum. Yandaki ekipten birisi bir şişe su verince hızla içtim. Oyunculuğun bir insanın kalp atışını bu kadar etkileyebileceğini bilmiyordum. 

"Yemek molası verelim. Sonra devam ederiz gençler."  dedi yönetmen ve koltuğundan kalktı.

Pars yanıma gülerek geldi ve "Dizi daha yayınlanmaya başlamadan hayranlarımız olmuş. Dışarıda bizim için bekleyenler var." dedi.

"Sen ciddi misin?" diye sordum şaşkınlıkla.

"Benim yakışıklılığıma da gelmiş olabilirler." demesi ile"Egoist." dedim.

"Çıkış fotoğraf çektirmeye ne dersin? Sorma da buraya yakın bir yer biliyorum. Yemek yiyip geliriz." dedi.

"Olur." dedim.

Beraber dışarı çıkmamız ile herkes Pars'tan imza ve fotoğraf istedi. Aslında haklıydı, onun için gelmişlerdi.