Oyuncu

Kapa

Kapının çalması ile abime bakıp "Açmazsak olmaz mı?" diye sordum.

"Bazı şeyler ile yüzleşmen lazım." dedi abim.

"Annem bana yalan söyledi. Tüm hayatım boyunca." dedim.

"Şöyle yapalım. Konuşmayı kesmek istediğinde bana bak. Konu sen istediğin zamana kadar açmam, açtırmam." dedi.

"Bak şöyle düşün. Bende anneme kırgınım. Beni daha küçücük çocukken bıraktı. İnsan hiç mi oğlu ile görüşmek istemez?" dedi.

"Bu tarafından hiç düşünmemiştim. Sende burada mağdursun." dedim.

"Yine de ben durumları biliyordum. Senin hiçbir şeyden haberin yoktu." dedi.

"Neyse. Kapıyı açalım." dedim.

Abim kapıyı açınca gördüğüm manzara ile gözlerim kocaman oldu. Annem ve babam tartışıyordu.

"Geri kapa. Geri kapa." diye fısıldadım.

"Hatice Hanım uğraştırma, gir eve." dedi babam.

"Ben hayatta bir daha senin evine girmem, Mustafa Bey!" diye bağırdı annem.

"Ne inatçı kadınsın sen! Evde seni yemiyeceğiz. Adam gibi oturup konuşacağız." dedi babam.

"Ben senin evine bir gelin iken girdim. Bir daha girmem." dedi annem.

"Ne yapmamı istiyorsun? Böyle kapıda mı duralım?" diye sordu babam.

"Yo sen gir. Ben burada duracağım." dedi annem.

"Yaza girecek olabiliriz ama kapı eşiği soğuk olur. İnat etme de içeri gir." dedi babam.

"Senin beni düşünmene ihtiyacım yok benim." dedi annem.

"Benim eve gidelim diyeceğim ama iki genç kız var. Bu saatte sorun olabilir." dedim.

"Bahçeye inmeye ne dersiniz? Oturacak yerlerde var." dedi abim.

"Hay yaşa oğlum." dedi babam.

"Zekasını kimden aldığı belli." dedi annem.

"Evet, belli." dedi babam.

"Maşallah benden almış." dedim. Herkes bir anda bana dönünce "Aşağı inelim artık." dedim.

"Üstüne şu askılıklardan bir ceket al." diyen abim ile dediğini yapıp bir tane ceket aldım. Abimin ceketiydi sanırım.

Giydiğimde kocaman gelmesi ile "Umarım bu vakitte hayalet sanılmam." diye mırıldandım.