Oyuncu

Kestik

"Yapma!" diye bağıran İlker'e baktım ve "Yoruldum. Bu hayattan çok yoruldum. Benden sonra hayatına bensiz devam et." dedim ve kendimi aşağı bıraktım.

Sırtım yumuşak zemine deyince yönetmen "Kestik!" diye bağırdı.

Minderden kalktım ve yönetmenin yanına gittim.

"Bu sefer oldu mu?" diye sordum.

"Evet. Çok güzel oldu." dedi.

Bir zarf çıkarıp bana verdi ve "Bu bölümün ücreti." dedi.

"Zahmet ettiniz ya." dedim ve zarfı alıp çekim alanından çıktım.

Bir dizide iş aldım diye çok sevinmiştim. Meğersem sadece ilk bölümün başında intihar sahnem varmış. Ücreti de az bir şey.

Yine de sektöre giriş yapmış oldum diye kendimi avutmaya çalışıyorum.

Ben Beril Kiraz. Yirmi iki yaşındayım. Drama ve oyunculuk mezunuyum.

Babam daha ben çok küçükken vefat etmiş. Annem ise Trabzon'da memlekette tek başına yaşıyor. Akrabalar falan olduğu için sıkıntı çekmiyor.

Bense iş imkanları daha fazla diye İstanbul'a taşınmıştım.

Üniversitede arkadaşım olan Tuana ile eve çıktım. Kendisi hemşire olarak özel bir hastanede çalışıyor.

Yolda bir süre yürüdükten sonra otobüs durağına geçip oturdum.

On dakika sonra otobüs gelince bıkkınlıkla otobüs bindim ve otobüs kartımı okutması için makineye gösterdim.

"Yetersiz bakiye."

"Ciddi misin! Para var diye oyunculuk yapmaya başladım ama otobüste bakiye yok sesi duyuyorum!" diye sitem ettim.

Otobüs şoförü "Hanımefendi bakiyeniz yoksa otobüse sizi alamam. İsterseniz diğer yolculardan isteyin." dedi.

Umudum olmasa da yolculara baktım ve "Benim yerime kartını okutacak var mı? Ücretini vereceğim." dedim.

Kimseden ses çıkmayınca "Sizin insanlığınız bitmiş! Yardım eder insan." dedim.

Arkamdan binen genç bir bayan "Ben sizin yerinize basarım. Lütfen geçin." dedi.

"Teşekkürler." deyip arka taraflara geçtim.

Genç bayan benim yerime de kartı okutunca karşılığını verecekken "Hiç gerek yok. Benim de arada başıma geliyor." deyip tebessüm etti.

En azından insanların hepsi hayırsız değildi. Az da olsa yardımsever insanlar bulunabiliyor.