Beste... Karşımdaki kişi Beste'ydi. Tümüyle siyah kıyafetler içindeydi ve büyük bir siyah kapüşon takıyordu. Saçları artık bembeyazdı. Bu kız kendisini süper kahraman olarak gören o saf ve temiz kızdı. Tek amacı ailesini ve arkadaşlarını korumaktı. Ve başka hiçbir şeyi önemsememişti. Şimdiyse o karşımızdaydı. Ama bu sefer farklı bir şekilde karşımızdaydı. Beste'nin bakışlarında bir şey vardı. Gözler insanların ruhuna doğru açılan bir pencereydi ve Beste'nin penceresi eskisi gibi değildi. O pencerede eskiye dair bir şeyler arıyordum ancak bunu bulmakta zorlanıyordum.
"Beste." diye sesleniverdim. O zaman gözlerini bana çevirdi. Gözlerinin içinde bir şey vardı, daha önce gördüğüm bir şey... Bu bakışlar karnavaldaki fötr şapkalı adamda da vardı. Gözlerinde tehlike vardı. Diğer herkesten farklı olduğunu, yabancı olduğunu belirten o ifade vardı.
Bana doğru baktı. Sadece bir an. Sanki avını izleyen bir aslan gibi... Sonra: "Seni tanıyorum. Seni daha önce de gördüm." dedi.
"Ben... Buraya daha önce hiç gelmedim." sesim titriyordu. Titremesini engellemeye çalışıyordum ama titriyordu. Kendisini süper kahraman zanneden bu sevimli kız nasıl olmuştu da bu kadar korkutucu olmayı başarmıştı.
"Yalancı!" diye bağırdı. sesi bir aslanın kükremesi gibiydi. Sesi sanki sadece bir noktadan değil farklı noktalardan çıkıyor gibiydi. Bu sesin sadece karşımdaki kızdan değil; aynı zamanda karnavalın her yerinden geldiğine yemin edebilirdim.
"Yalanı asla sevmem. Bana sakın yalan söyleme!" onun sesi vücudumun titremesine neden oluyordu. Vücudumdaki titreme dalgasını durdurmaya çalıştım ama vücudumdaki soğukluk artıyor gibiydi.
"Beni nasıl biliyor olabilirsin ki?"
"Burada takılıkaldım diye hafızamın yok mu olduğunu düşündün Rüzgar? Seni tanıyorum, aynı ifade, aynı bakışlar. Değişen tek bir şeyin bile yok."
Değişen tek bir şeyin bile yok demişti. Oysa rüyalarımda kadın bedeninde oluyordum. Değişen pek çok şeyim olmalıydı.
"Sennn..." dedim ve bir an duraksadım. Sonra: "Sen karnavalın bekçisini öldürmüştün." dedim.
"Elbette, çünkü seni öldürmeye kalkmıştı. Arkadaşlarımı her zaman korurum. Arkadaşlarımın güvenliği benim sorumluluğumdur."
"Ama sen buradasın. Ve... Farklı gözüküyorsun."
"Son karşılaşmamıza dair ne hatırlıyorsun Rüzgar?"
Aslında bu soruyu ona benim sormam gerekiyordu. Son karşılaşmamızın üzerinden benim için sadece birkaç saat geçmişti. Onun içinse seneler geçmiş olmalıydı. Peki yine de beni nasıl bu kadar iyi hatırlıyor olabilirdi? Üstelik artık farklı bir bedendeydim.
"Sen bayılmıştın."
"Peki neden bayılmıştım?"
"Atlı karıncaya binmiştin."
"Kaybettiğin şeyin yalnızca hafızaların olduğunu sanıyordum Rüzgar, aklının yerinde duruyor olması gerekiyor. Neden atlı karıncaya çıktım unuttun mu yoksa?"
Hayır unutmamıştım. Fötr şapkalı adamın Beste'ye elini uzatarak: "Bu atlı karınca sana en çok ihtiyacın olan, en çok istediğin şeyi verir." dediğini hatırlıyordum. Peki Beste'nin en çok istediği şey neydi? Süper kahraman olmaktı. Olmuştu. Ama fötr şapkalı adamın söylediği bir şey daha vardı: "Atlı karınca en sevdiğin şeyi senden alır." demişti.
"Süper kahraman olmak istedin." dedim ve bunu dememle birlikte acı bir şekilde gülümsedi.
"Ben asla süper kahraman olmak istemedim. Ailemin trafik kazası geçirdiği o gün onların ölümlerini izledim. Çünkü onları kurtarabilecek kadar güçlü değildim. Ve o günden sonra sığındığım bu ilçede yeni bir aile edindim. Sonra yeni ailemi de benden almaya başladılar. Buna izin veremezdim. Bunu durdurabilmek için herkesten güçlü olmalıydım. Her şeyden güçlü olmalıydım. Ve sonunda oldum. Artık herkesten güçlüyüm."
Fötr şapkalı adamın söyledikleri kulaklarımda yankılanıyordu: En çok değer verdiğin şeyi kaybedeceksin.
"En çok değer verdiğin şey neydi?"
"Ailem. Siz."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ORMANIN LANETİ ( Dram - Fantastik )
FantasyRüzgar adında bir çocuk hastanede çoğu şeyi hatırlamıyor olarak uyanır. Bildiği pek az şeyden biri okulunda bir soruna karıştığı için Yedisu adında bir köy okuluna yollandığıdır. Yedisu köyünde lanetli bir orman vardır, köy halkı buraya gömülen ölül...
