Dela Cuesta Series #2: Captured By You [COMPLETED]

Kabanata XXII

"'Di ba sinabi ko na, your tears are very sacred for me." Mabilis kong inangat ang tingin ko sa lalaking kaharap. Nakaagapay ang panyong puti sa harapan ko habang ang isang kamay niya ay nakapasok sa bulsa ng suot niyang shorts.

His eyes narrowed whilst watching me wiping my own tears. 'Di ako sumagot sa kanya, pinunasan ko na lang ng sariling kamay ang aking mga luha.

Pero hindi ko inaasahan ang kanyang ginawa. He kneel in front of me before gently lifted my chin making me looked at him. Siya na mismo ang nagtuyo ng luha sa mga mata ko habang seryoso pa rin ang mga mata niyang nakatingin sa akin.

"Your eyes should be smiling because of happiness not crying because of sadness," malamig na saad niya.

I smirked as I saw how serious he was. "Khielve, you better know that I'm not the same girl you love five years ago."

He slowly nodded and stood up. Pumunta siya sa likuran ng duyan kung saan ako umupo at saka hinawakan nito ang tali ng duyan para bahagya akong itulak. "Alam ko," malamig at puno ng emosyong pahayag niya.

I smiled weakly and gaze down on the grass yard. "You have Vlaire already... " mahina kong saad. "Alam ko na kahit hindi mo sabihin, she is very important for you." Ako na mismo ang nagtulak ng mga paa ko para gumalaw ang duyan.

I heard some soft curses before I saw the glitch of sadness on his eyes. Pwersahan niyang hinawakan ang mga paa ko na naging dahilan ng pagtigil ng duyan saka niya ako tinignan nang diretso sa mga mata. "Kung alam mo talaga, bakit hanggang ngayon kahit na sabihin nila na nababaliw ako dahil hindi kita mapakawalan. Wala na akong naging pakielam, ang naging mahalaga pa rin ay ang katotohanang mahal kita."

Mabilis kong iniwas ang mga mata ko sa mala-salamin na niyang mata at saka kumurap ng ilang beses para pigilan ang pagluha. My hands held his tightly. "Khielve, let go... " Suminghap pa ako para maghabol ng hangin. "You better let go and be with her. "

Dahil alam ko na iyon din ang gugustuhin ni Tita Minerva, your mom.

"Bakit ba ang daling itulak ako palayo? You kept pulling and pushing! " nawawalan na ng pasensyang tanong niya. He brushed his face using his hands before glaring at me. "Hindi ako laruan na kapag gusto mo, hihilahin mo at kapag nag-alangan ka naman, bibitawan mo. "

Sa huling pagkakataon ay hinayaan ko ang aking sarili na tawirin ang distansya ng aming mga labi. I caressed his cheeks before brushing my lips to him. Mabilis niya kong nahila palapit. His hands covered my waist, making him to pulled me closer on him.

My heart was beating so as his. Sa aking kamay na nakatuon sa kanyang dibdib ay ramdam ko ang mabilis na pagtibok ng puso niya at tila ang mga ito ay nag-iisa.

We are both catching our breaths as I rested my forehead on his. My eyes were close savoring the last moment with him.

"Like this... " he whispered. "I'm tired of this push and pull relationship," I felt his warm breath against my cheeks.

My eyes are still close as my hands are still on his nape. "This would be my last move," I silently said.

"Hmmm?"

My eyes drifted on him. Nang magsalubong ang mga mata namin ay kusa at maingat akong ngumiti nang malungkot. I tilted my head lightly and chuckled. "This would be the last time that I will do things for me... " I paused. "For us," I grimaced.

His forehead creased as I saw how his face darkened. "Why are you doing all this things? " he begged for answers.

"Because I love you... " A tear escaped from my eyes. "Mahal kita kaya ayokong pahirapan ka."

"Kailan ba naging mahirap para sa akin na samahan ka?" puno ng pagsusumamong tanong niya.

Hindi naging mahirap sayo na samahan ako sa daan na gusto ko pero mahirap sa akin na makita kang kinakalaban ang taong naging malapit na rin sa 'yo. Mahirap sa akin na makita kang lumaban pero ibang laban ang nilalabanan ko.

I shook my head and held his hand. I pursed my lips. "I want them to pay," malungkot na saad ko. "I want to take revenge..."

"Tutulungan kita."His hands together with his lips quivered. Nagulat na lang ako ng bigla siyang lumuhod sa harapan ng duyan na sinasakyan ko habang hawak pa rin ang mga kamay ko-takot sa unti-unti kong pagbitaw.

"No..."I caressed the back of his palm. "Ayokong pati ikaw ay madamay sa lahat-lahat."

"Pero..." I put my index finger on his lips, making him stopped to talk.

I smiled weakly at him as I wiped the tear that have its way to my cheeks. "Ikaw ang pinakamalaki at pinakamasayang sana ko."

"Kelsie... " Kusang bumibigat ang dibdib ko sa kanyang pangungumbinsi. His hands were shaking as he tried to pulled it because my gripped got loosely.

"Kung sana hindi nangyari 'to, kung sana kaya ko pa ring ipaglaban ka, kung sana hindi masakit mawalan ng ina, kung sana kaya kong patawarin sila, kung sana kaya pa rin kitang mahalin at samahan sa lahat. Sana ako pa rin yung Kelsie Torres na gusto nila para sayo... " Kinakapos na ako ng hangin, hindi na makahinga ng maayos,isama pa ang unti-unting pamumuo ng bato sa aking lalamunan.

"M-mahal kita." Ipinikit ko ang mga mata ng mariin. Pinipilit na itinatatak sa utak ko ang masarap na salita na kanyang sinabi.

Alam ko. Alam ko at kaya mo kong ipaglaban pero ayaw kong lumaban ka ng may laban pa akong pinagpa-planuhan.

Tumango-tango ako. "Mahal kita pero hindi na ako ang para sa 'yo."

At last, hinawakan ko ng mahigpit ang braso niya, pinipilit na alisin ang kanyang pagkakahawak sa isa kong kamay. "Let me go,kalimutan mo na ako, " I said.

"Kung pakakawalan kita ngayon, paano ako makakasiguro na babalik ka?" he asked. "Sa akin ka pa rin babalik, di ba?"

Hindi ako sumagot. Dahan-dahan akong tumayo sa pagkakaupo sa duyan saka humakbang patalikod sa kanya.

Mas mabuti nang ganito Khielve para wala na tayong asahan sa isa't isa. Pwede kang magmamahal ng iba at hiling ko na maging masaya ka.

Sa puntong 'to kailangan ko maging matapang at malakas. Tuluyan ko ng naiwala si Khielve sa buhay ko.

***
To be continued...