Dela Cuesta Series #2: Captured By You [COMPLETED]

Kabanata XXXII

I titled my head slightly before fighting the intensity of his eyes. I can sense the amount of love that he was feeling. Ramdam ko rin sa magaan niyang paghawak ang kanyang pagmamahal pero alam kong kahit gustuhin ko pa ay hindi na maaari. I already gave that chance to Royce and he doesn't deserve to feel any pain from me.

"I am giving the chances to him," simpleng saad ko kahit na sa dibdib ko ay kusang umaayaw sa desisyon kong yon.

He bit his lower lip at pinakatitigan ako. "Masaya ka ba?"

Hindi man lang ako kumurap o kumibot. "He is a good man," patuntsada ko sa tanong niya.

Marahan siyang humugot ng malalim na hininga saka bahagyang ginulo ang buhok n'ya. Tinignan niya ako ng seryoso. "I am asking you if you are happy. "

Tumingin ako ng diretso sa mga mata n'ya saka bahagyang ngumiti. "Paano kung oo." Kibit-balikat kong sagot. "Are you willing to let go now?"

He brushed his tongue on his lips before biting it in frustration. "All I want is your happiness. Wala akong ibang ginusto kung hindi ang maging masaya ka, pero wala rin akong sinabi na kung masaya ka sa kanya pakakawalan kita kasi di ko yata yon kaya." He chuckled. "Your happiness with me is the happiness I want you to feel not that shallow happiness with anyone else."

My forehead wrinkled and shrugged my shoulder as my eyes looked at him disapproving. "Your love is selfish." Iniwasan kong mapatingin sa kanya at bumaling na lang ang mga mata sa sala kung nasaan ang mga bata.

"Wala akong sinabing selfless yon,"kibit-balikat na turan nito.

I gently massage my forehead. Pumikit pa ako ng mariin para labanan ang kabog ng dibdib ko. "Khielve, sana maintindihan mo," I sincerely said. "I don't hate you nor I don't have grudges on you but I want to know that I don't want to infect pain lalo na at kapatid ko rin ang makakaramdam. Maybe I hate her... I hate them for stealing my dad from us but I don't want to be just like them for stealing you away from her."

"But... "

I put my point finger on his lips-pinapatigil siya sa pagsasalita. "I do loved you at hindi ipokrita para sabihing hindi na kita mahal pero may taong naghihintay na mahalin ko at hindi ko hahayaang masaktan ko s'ya..." I beamed sadly. "I want to love him freely and fiercely."

"Pero bakit gugustuhin mo pang magmahal ng iba kung nandito naman ako naghihintay na maramdaman ko ulit ang pagmamahal mo," his voice broke. Nagtatanong ang mga mata niya-hinahabol ang aking mga mata para mapabaling sa kanya.

Napasinghap ako nang 'di na ako makahinga ng maayos dahil sa intensidad ng mga mata niya na nasa akin ang tingin. Unti-unti ko ng kinalas ang kamay niya na nakahawak sa akin saka humakbang sa kanya at naupo sa bakanteng upuan sa lamesa. Ramdam ko ang pagsunod niya at nakita ko rin siyang umupo sa tapat kong upuan. "P-please."

He sets his hands on top of the table. He drummed his fingers on the table as he leaned backward on the chair."But I deserve to know Kennedy. She deserves my name."

Pinipilit kong patayin ang lahat ng emosyon na nararamdaman ko nang makita ko ang pagdaloy ng luha sa mga mata niya. I don't want that life anymore. Ayokong mang-agaw ng alam kong hindi akin lalo na at may naghihintay naman sakin na masisiguro kong akin talaga ng buong-buo.

I smiled inwardly to him. "Hindi ko siya ipagdadamot sa 'yo. You can visit her as long as you want," pinasimple ko ang naging pagsagot.

Wala naman talaga akong balak ipagdamot si Kennedy. I really wanted her to know her real father but I don't want her to hate her father like I did because he had to be with his new family. Hindi ko hahayaang magkaroon ng kahit na anong galit si Kennedy sa ama. Hindi rin naman ako gagawa ng ikakagalit miya dito katulad ng ginawa ni Mommy.