KISIR DÖNGÜ • malik

9/43

Bugün zamanda geriye döneli tam bir hafta oldu ve elimde kayda değer hiçbir gelişme yok.

Ruh hali: Yer yer sağanak yağışlı.

Saatlerdir yatakta yüzüstü uzanmış bir vaziyette Z'nin beni eve bırakmayı teklif ettiği gün beynimin hangi gizli güç tarafından ele geçirildiğini düşünüyordum. O olaydan sonraki iki gün Z'yi görmeyi ve konuşabilmeyi umarak okula gitmiştim ama nafileydi. Ben beklemiştim ve o da gelmemişti. Hoş, gelse de bir atakta bulunabildiğim yoktu ya...

Tam bir aptaldım ben, gerçekten.

Yılın aptalı ödülü bana verilse ödülümü almak için sahneye çıkarken muhtemelen Jennifer Lawrence'ın Oscar Töreni'nde yaptığı gibi yere kapaklanırdım.

Ne yazık ki yanımda olup bana taktik verecek arkadaşlarım da yoktu. Yalnız başına bir şeyleri halletmeye çalışmak çok zordu.

O gün Z'yi geri çevirdikten sonra eve geldiğimde o kadar çok ağlamıştım ki gözyaşlarım kuruyan Aral Gölü'nü yeniden canlandırmaya yeterdi. Ona kendimi göstermek için çabalıyordum ancak elime bir fırsat geçtiği an beynim kendini güç tasarrufu moduna alıyordu ve zaten çok da zeki olmayan ben, internet kötüyken sürekli donan videolar gibi, olduğum yerde sayıyordum.

Odamın açık olan kapısında annemi gördüğümde yatakta doğrulup ne istediğini sorarcasına ona baktım. Odamın içini onaylamayan bakışlarla süzdükten sonra "Kalkıp düzelt biraz şu odanı." diye söylendi. Bıkkınca soluduktan sonra onu geçiştirmek amacıyla birkaç onay kelimesi mırıldanıp yatakta eski pozisyonumu aldım.

Annem Ash Ketchum ise, ben Charizard'tım. O benden bir şeyler yapmamı isterdi ve ben de olduğum yerde kılımı kıpırdatmadan yatmaya devam ederdim.

Sanırım hayattaki tek meziyetim buydu.