KISIR DÖNGÜ • malik

43/43

Senin için en değerli olan insanların, mekanların, anların gitmediğini, ölmediğini, bunlardan daha kötüsü, aslında hiç var olmadığını aniden öğrendiğini hayal et. Bu nasıl bir cehennem olurdu?*

•

"İleride," dedim ağlamaktan kısılmış sesimle, "pembe çiçekler açmış kiraz ağacının altında. Onu görüyor musun?"

Olanlar sanki kendi hatasıymış gibi özür diledi ve orada kimseyi görmediğini söyledi. Anladığımı belirtmek için kafa salladım. Sorun değildi. Zaten gerçek olamayacak kadar güzeldi.

Kısa bir süre öncesine kadar başka türlü düşünsem de artık gerçeği görmüştüm. Efsanevi aşk hikayelerini unutulmaz kılan aşıkların cesareti değil, kavuşamamalarıydı.

Bizim hikayemiz de unutulmayacaktı çünkü asla kavuşamayacaktık. Yine de ona son bir veda etmeliydim. Bunu hem kendime, hem de ona borçluydum.

"Şimdi onun yanına gidiyorum," diye fısıldadım Alina'ya.

Aramızdaki mesafe birkaç metreden ibaret görünse de aslında asla kapanamayacak kadar büyüktü. Ne kadar yürürsem yürüyeyim ona ulaşamayacaktım.

Beni gördüğünde gülümsedi ve bir kez daha nasıl bu denli gerçek görünebildiğine hayret ettim. Ben de ona gülümsedim. Bana sarıldı. Ona sarıldım. Kokusunu içime çektim.

Ve bu kadardı işte. Ağlamaya başlamadan önce kendimi yalnızca birkaç saniye tutabilmiştim. Gözyaşlarımı fark edince şaşkınca geri çekildi.

"Neden ağlıyorsun," diye sordu şefkatle, "sorun ne?"

Burnumu çektim ve zorlukla gülümsedim. Yaşları elimin tersiyle sildikten sonra başımı tekrar boynuna gömdüm. Hiç tükenmeyecekmiş gibi görünen gözyaşlarım içimde bir okyanus taşıdığımı düşündürdü.

"Çünkü gerçek değilsin." dedim bir fısıltıyı andıran sesimle.

Kollarımın arasındaki vücudu kasıldığında beline sarılı kollarımı çözdüm ve bir iki adım geriledim. Kaybolmuş gözleri doğrudan gözlerimin içine bakıyordu.

"Bu da ne demek," diye sordu, "elbette gerçeğim."

Kafamı iki yana salladım. Her ne kadar aksine inanmayı arzulasam da gerçek buydu. Bunu değiştiremezdim. Gerçek Z, benden kilometrelerce uzaktaki bir şehirde karısı ve çocuklarıyla mutlu bir hayat sürüyordu. Karşımda duran ise onun geçmişten gelen bir yansıması, beynimin bana oynadığı büyük bir oyundu.

"Değilsin," dedim doktorumun söylediklerini tekrarlayarak, "hiçbir zaman olmadın ve asla da olamayacaksın. Yaşadıklarımızın hepsi benim gördüğüm halüsinasyonlardı. Hiçbir zaman geçmişe dönmedim. Zaten zaman yolculuğu diye bir şey de yoktur. Ben on yedi yaşında değilim. Sen de gerçek değilsin."

Ela gözlerinde parlayan yaşlar, gerçek olmadıklarını bildiğim halde canımı yaktı. Onun hayalini üzmeye bile katlanamıyordum. Onu bu kadar sevmek kendimden nefret etmeme neden oluyordu.

"Neden böyle konuşuyorsun," dedi gözyaşları yüzünden boğuklaşmış sesiyle, "ben gerçeğim; yaşadıklarımız da öyle. Bunları senin aklına kim soktu bilmiyorum ama seni benden uzaklaştırmak için sana tuzak kurmuş olmalılar."

Gülümsemekten kendimi alamadım. Her şey sahte olsa bile ona olan sevgim gerçekti ve hep öyle kalacaktı. Gerçeği görmeyi beceremeyen gözlerimle ona son kez baktım.

"Sen gerçek değilsin," diye tekrarladım. Bunu çok fazla söylersem beynimi de söylediklerimin doğruluğuna ikna edebileceğimi umuyordum. "Asla da olmadın ve-" bir hıçkırık cümlemi bölse de derin bir nefes alıp devam ettim, "ve hala benimle olmana rağmen, aslında başından beri yalnızdım.**"

Kafasını deli gibi iki yana sallayarak olanları inkar ediyordu ama gözlerim yanılsa da, aklım gerçeği biliyordu artık.

"Beni terk edemezsin," dedi ağlaması şiddetlenirken, "lütfen bunu yapma. Sana yalvarıyorum... ne olur beni bırakma."

Onu bırakmayı beceremezsem zaman içinde aynı döngünün tekrarlanabileceğini söyleyen doktorumu anımsadım. Elimi çabuk tutmalıydım. Bugün gitmem gereken bir hastane vardı.

"Sana veda etmek istedim," dedim bu defa gerçekten gülümseyerek, "seni çok seviyorum. Teşekkür ederim, her şey için. Sadece ben görebilsem de iyi ki vardın."

Onun itirazlarına, ağlamalarına ve yalvarışlarına kulaklarımı tıkayarak arkamı dönüp yürümeye başladım. Beni durdurmaya çalışsa da yanımdaki Alina'dan destek alarak ona karşı koydum.

Yol boyunca arkamdan geldi ve hayatım boyunca da peşimi bırakmadı.

SON

-

*A Beautiful Mind
**Evanescence - My Immortal