Hazar Vakti

Bölüm 21

Benden gizledikleri daha bir çok şey vardı. Bunu biliyordum. Şu an her şey o kadar anlamsız bir hal almaya başlamıştı ki durduğum yerde kalmak bile bir zulümdü. Bu bahçe kapısını açtığım an özgürleşecektim. Ruhumdaki kanatlar yeniden çırpıp canlanacaklardı. Hissediyordum.

İttiğim kapı yeniden açıldığında bir kuşun kafesten kaçmasına benzemişti halim. Uçuyordum işte.

Serçeler gibi.

Ayaklarım çamura bulanıyordu bu ıssız yerde. Ağaçları aşmak benim için kolaydı. Daha büyüğünü aşmıştım. Yasir'i... O önümde büyük bir engelken kaçıp gitmiştim işte.

Heyecandan birbirine çarpışan ayaklarım sabit bir nokta bulunca durmuştu. Ellerimi iki yanıma doğru açıp taze oksijen çekmiştim ciğerlerime.

Arkama doğru ürkekçe dönmüştüm. Her an arkadan gelecekmiş gibiydi. Belki şu ağacın arkasındaydı. Paranoyaklaştığımı kabul ediyordum. Ağacın arkasına doğru gittiğimde çimenler ve bir kaç taş parçasından başka bir şey olmaması endişemi gidermişti.

Kaçmış mıydım? Hayır sadece uzaklaşmıştım. Ne kadar istesemde kaçmaya cesaretim yoktu. Güçlü olmak vardı bu hayatta. Yasir gibi olsam ne olurdu? Aklıma gelen düşünce ile başımı sallamıştım. Düşünmek bile üzücüydü. Sadece kendini düşünen bencil bir insan olmak en son isteyeceğim şeydi.

Ne kadar süredir dolandım emin değildim ama bildiğim şey artık geri dönmem gerektiğiydi. Yolları bulmak benim için zor olsada patikadan devam ettiğim müddetçe sorun yoktu.

Ne bir ev ne de yaşam belirtisi olan bu yerde neden yaşıyordu? Etrafta sadece kapalı depolar bulunuyordu. Orayada insanların kaç günde bir geldiği meçhuldü. Sanki gizlenmek için özel olarak böyle bir mekan seçmişti. Ağaçlarla kaplı olan böyle bir evi kolay kolay bulmak mümkün değildi.

Koca kapıyı kendime doğru çektiğimde çıkan tiz ses kulaklarımı tırmalamıştı. Bu sefer şaşırtmıştı Yasir. Gelmesini ummuştum peşimden. Gelmemişti. Serbest bırakmıştı beni. Güvenmiş miydi bana? Hiç sanmıyordum. Benim zayıf noktamı bulmuştu. Annem için her şeyi yapardım. Kaçamayacağımı bildiği için ardımdan gelmemişti.

Kapıyı tıklatıp açılmasını beklemiştim. Bir yandan da üstüme bakıyordum. Her yerim çamur içinde kalmıştı. Kalbime yeniden bir burukluk çökmüştü. Ruhumun özgür olduğu saatleri geride bırakıp zindanım olan yere girecektim.

Defne kapıyı açtığında şaşırmıştım. Onun çoktan gittiğini düşünmüştüm. Yasir bir gecelik kalacak demişti.

- Hoşgeldin Asuman.

- Hoşbuldum.

Defne'nin gülümsemesine zoraki olarak gülümsemiştim. Farkında olmadan ikimiz de birbirimizi tepeden tırnağa incelenmiştik.

Yasir'in olduğunu düşündüğüm bir kazağı giymişti bu sefer de. Sabah ki de Yasir'in kıyafetiydi.

- Ah evet biraz çamurlandım.

Elbisemdeki çamur lekelerine baktığını farkedip elimle birbirine sürtmüştüm. Çok güzel(!) Şimdi daha beter olmuşlardı.

İçeriye adım attığımda gözlerim Hazar'ı aramıştı. Boş odadaki bakışlarım arkamdan gelen Defne'ye kaydığında ne demek istediğimi anlamıştı.

- İkisi az önce evden çıktılar.

Başımı sallayıp koltuğa doğru oturmuştum.