When The Clock Strikes at 12✔

Epilogue

#WTCSA12
The last Midnight

Aju

It was ten o'clock and the 11 of us are walking towards the forest.

Kei was alive but he can't talk and walk.

5 years has passed since the massacre happened.

Queen was still in jail and still have 2 years to stay inside before she can free herself. We still visit her and talk about some various stuffs. Maloko pa din ito at tanga tanga minsan. Hindi siya nagbago.

Us on the second hand finished our study and we all graduated. I am now a successful journalist. Telling other people the story of other people.

We decided to go back to the place where it all end. The moment we stepped our foot inside this forest we knew that we will facing the time when we are all weak.

"Tangina ang sakit na ng paa ko. Pasalamat tong si Kei at upo oang gawa niya." Pagrereklamo ni Jc. Hindi pa din nagbabago ang babaeng ito malibog pa din hanggang ngayon kaya walang jowa e.

Ngumiti lang si Kei sa kaniya. Pero sa totoo lang nahihirapa kaming itulak ang wheel chair ni Kei dahil mabato ang daan.

"Saan na ulit ang daan?" Pagtatanong ni Art pero ang mata ay nasa cellphone nakatingin.

"Mabunggo ka sana." Pang iinis ni Asher.

"Ikaw kaya ibunggo ko?" Sagot naman pabalik ni Art.

"Magtigil nga kayong dalawa. Kayo ang ibunggo ko e." Pagsasaway ni Deb sa kanila. Still the church girl we knew. 

"In St. Deborah we trust!"

"Amen!"

Agad naman kaming nagtawanan pagkatapos nun. Alas na ng gabi pero nag iingay pa din sa gitna ng gubat. Sana naman walang lumabas na multo dito naku!

"Nandito na tayooo."Pakantang sambit ni Alex.

Tumambad sa amin ang sirang bahay. Walang bubong at tanging semento na lang ang natirang nakatayo mula dito.

Nabaling ang tingin ko sa second floor. Ewan ko pero sa paningin ko ay nakikita ko si Carmela na nakatayo at nakangiti sa amin.

How I miss her smile. Her laugh. Her face. Her everything.

"Maupo tayo dito. Gawa kayo bonfire. Kayo gumawa di ako marunong." Utos ni Jed at prenteng naka upo sa lupa.

Tinayo ng iba ang tent at ang iba naman ay lumikha ng apoy.

Bigla kong naalala kung paano kinain ng apoy ang katawan ni Carmela. She was helpless.

Si Queen! Punyeta hindi naman pala talaga sugatan si Queen ng makita namin siya puno. Nagpapatay patayan lang naman pala ang boang para hindi siya tuluyan ni Naña.

"Namiss ko yung gala natin." Sabi ni Luke habang patuloy na binubuhay ang apoy.

"Ang sabihin mo naghahanap ka lang ng maganda dahil hanggang ngayon wala ka pa ding jowa." Tukso ko sa kaniya.

Nagtawanan naman ang lahat habang ang mukha ni Luke parang hindi madrawing.

"Makapagsalita ka kala mo naman may jowa ka." Sagot nito pabalik dahilan para batukan ko ito.

"Umayos nga kayo." Saway ni Asher.

"Uy selos siyaa." Tukso ni Jc kqya agad ko siyang inirapan.

"Asan si Mikee?" Tanong ni Art.

"Ayun natulog agad."

"Hoy! Batugan! Gumising ka diyan!" Sigaw ni Jed animo'y kumakatok sa tent.

"Di ako natutulog nagbibihis ako mga gago." Sagot ni Mikee mula sa loob.

Matapos magbihis ni Mikee ay ay nag usap kami tungkol sa buhay namin noon. Mahigit dalawang oras ang pag uusap namin at hindi man lang kami inaantok.

"Hala! Alas dose na pala." Sabi ni Cherry hababg nakatingin sa relo nito.

"I remember what happened 5 years ago. Hanggang ngayon kinikilabutan pa din ako." Sabi ni Deb at kiniskis ang sariling braso.

"Ano ka ba. Matagal na yun." Sabi ni Art at nagsisi pa din ito hanggang ngayon. 

"Ang importante buhay tayo at wala nang problema diba?" Nakangiting sambit ni Jc habang nag papatosta ng kaniyang mallow.

Nakapabilog kami at nakaupo sa isang kahoy at sa gitna namin ang ay ang apoy.

Kinuha ni Luke ang gitara. It was a moment of silence when he started to strum the guitar. It was 'Monster' by Katie Sky.

"I see your monster I see you pain.
Tell me your problems I'll chase them away.

I'll be your lighthouse. I'll make it okay.
When I see your monster I'll stand up so brave and chase them all away."

We all sang and jammin' the vibe. It was like a long time ago when were like this. The thing is we're not complete anymore.

"Namiss ko yung ganto." Naiiyak na sambit ni Alex.

"Stop crying. I know they are all watching and guiding us." Nakangiting sambit ni Luke.

Habang masaya kaming nag kekwentuhan ay agad kaming natigil nang makarinig kami ng yapak ng paa.

Wala gumalaw at naghihintay lamang kami sa susunod na mangyari. A swift bird cam to view but the weird tbing is pumunta ito sa gitna namin-no sa apoy at hinayaan nito ang sarili niyang masunog.

Mas lalo kaming natigil lahat nang marinig namin ang boses ng babae. The voice we've been longing for.

"Do you know what a swift bird means?"

THE END