My Kryptonite

Chapter 5.5: Adel POV

You can be the peanut butter to my jelly
You can be the butterflies I feel in my belly
You can be the captain and I can be your first mate
You can be the chills that I feel on our first date

Buti nalang dala ko yung gitarang regalo sakin ni Pewee. Nang sa ganoon may pagkakaabalahan ako. Hilig ko kasi talaga and pagkanta.

You can be the hero and I can be your side kick
You can be the tear that I cry if we ever split
You can be the rain from the cloud when it's stormin'
Or you can be the sun when it shines in the mornin'

Tuloy lang ako sa pagsastrum.

Don't know if I could ever be
Without you 'cause boy you complete me
And in time I know that we'll both see
That we're all we need

'Cause you're the apple to my pie (pie)
You're the straw to my berry (berry)
You're the smoke to my high (high)
And you're the one I wanna marry (marry)

'Cause you're the one for me (for me)
And I'm the one for you (for you)
You take the both of us (of us)
And we're the perfect two

Mabilis ko ngang ibinaba ang gitara at tumigil sa pagkanta.

"San ang punta mo?"

Tanong ko kay Aldrich na ngayon ay bihis na bihis. Hindi ko alam kung bakit feeling close ako sakanya. Hindi naman siguro maiiwasan na kausapin ko siya dahil nasa isang bubong lang naman kaming dalawa.

"Pwede ba akong sumama?"

Mabilis naman akong napaiwas ng tingin ng tingnan niya ko ng masama. Nakakamatay naman kung tumingin tong si Aldrich.

"Sige ikaw nalang. Hehe. Ingat ka."

Paalam ko dito na lumabas na ng apartment. Ibinalik ko nalang ang atensyon ko sa binabasa kong libro. San kaya siya pupunta?

Muntikan ko namang mabitawan ang iniinom kong tubig ng may biglang kumatok sa pinto. Tumayo nga ako at binuksan iyon.

"May nakalimutan ka---"

Naputol ang sasabihin ko ng hindi si Aldrich ang kaharap ko.

"Kersten?!"

Parehong gulat ang reaksyon naming dalawa.

"Magandang gabi, Nicolaus."

Masayang bati ko sakanya. Pormadong pormado din siya ngayon.

"Dito ka nakatira?"

Tumango naman ako.

"Akalain mo yun magka-apartment lang kayo ni Aldrich..."

Nako, baka kung anong isipin ni Nicolaus kung bakit magkasama kami ng kaibigan niya sa iisang apartment. Magsasalita na sana ako ng putulin niya ang sasabihin ko.

"Mukhang maling number ng apartment ang nakatok ko. Pasensya ka na Princess ha."

Nakabow pa na sabi nito. Nakakatuwa talaga tong si Nicolaus o. Pero teka, ibig sabihin hindi niya naisip na apartment talaga to ni Aldrich at nakikishare ako?

At bakit Princess ang tawag niya sakin, dahil ba nakaformal attire siya at pakiramdam niya Prinsepe siya? Natawa nalang ako sa ideya na yun.

"Ah Nicolaus ano kasi---"

Ikaklaro ko na sana sakanya ng magsalita nanaman siya ulit.

"Pano ko kaya masusundo nito si Aldrich? Nakalimutan ko pa man din yung room number niya."