Satırların Arasında | Texting

29

Tan vaktinde pencereden dışarıya baktım.

Turuncu hava neden bana ölümü hatırlatıyor içimi karartıyordu?

Neden bu kadar vazgeçmek istiyordum? Hâlâ beni seven birileri vardı.

Annem vardı mesela. Babam vardı. Hâlâ yaş gözlerle bana bakan ailem vardı.

Evet. Evet kanserdim. Ve bu çok saçmaydı.

Savaşacak gücümün olmaması çok saçmaydı.

Yüzüstü yatağa uzanarak telefonu açtım.

'Hayatıma hiç girmedin.' Yankı'nın yazdığı cümle aklıma gelince istemsizce tekrar üzüldüm. Ama o benim hayatımın tam ortasına oturmuştu.

Biliyorum. Onu suçlamak gereksizdi ama kendime engel olamıyordum.

Zaten çok fazla yük vardı üstümde. Birini o üstlense ne olacaktı? Hak etmişti bunu. Kandırmıştı beni.

Sahi eğer hasta olduğumu bilse hâlâ bu kadar kaba davranır mıydı?

Tabiiki davranırdı. Hatta beni engellerdi bile. Kalpsiz yaratık ne olacak.

Yeniden sinirlenmeye başladığımda yorganı sıkıp hınçla dişlerimi sıktım.

Aptaldı!

Sinirle telefonuma girip eski sevgilimin son attığı mesaja baktım.

05***** : Üzgünüm Nisa. Hasta biriyle en parlak gençliğimi harcayamam.

Sinirle telefonu yatağa fırlattığımda, göz yaşlarım pınarlarımdan akıp yorganla buluştu.

Tek istediğim sevilmekti. Tek istediğim aşktı.

Tek istediğim Yankı'nın yazdığı gibi bir aşktı. Bütün bu olanlar onun suçuydu.

Her şeyin nedeni oydu. Eğer sahte aşkı süsleyip püsleyip kitaplara montaj edip önüme koymasaydı belki terk edilmek koymazdı bana?

Ya peki bana gerçekten koyan terk edilmek miydi yoksa ensemde nefesini hissettiğim ölüm mü?

Ölmek istemiyordum. Bu savaşı kaybetmek istemiyordum lakin savaşamıyordumda.

Kendimi okyanus akıntısına bırakmış limana ulaşmak istiyordum. Lakin şundanda emindim. Okyanus, çaba harcamadığım sürece sağ bir şekilde beni kıyıya ulaştırmayacaktı.