It Dragged Us

Thread XI: Di ba nila alam...?

*DING DONG*

“Aw? Six na agad?” napatingin ako sa relo ko nung marinig kong tumunog ang clock tower. Weird. Parang ang bilis ng oras. Palibhasa puno ng kwentuhan ang araw na to kaya halos di ko na napansin ang time.

“Oo nga eh… ang bilis ng oras,” sumagot sya pero hindi sya nakatingin sakin. Nakatitig lan sya sa langit habang nakahiga sa damuhan.

“Di ka pa ba uuwe?”

“Di pa no! minsan lang to,” nakatingin pa rin sya sa langit tapos bigla syang ngumiti. “Wala namang maghahanap sa kin sa bahay kaya pagmamasdan ko pa muna nang maigi ang night sky.”

“Mahilig ka din mag star gazing?” ginaya ko na din sya. Humiga ako sa damuhan at tumitig sa langit. Ang ganda nga ng langit ngayon, maaliwalas. You can see so many stars scattered around.

“Yup! Ever since. Hehehe. Alam mo kasi…”  she looked at me for a moment. “Sabi nila, pagmalungkot ka kasi may taong malayo sayo, tingin ka lang sa langit, for sky gives the eternal connection between loving hearts. Lagi kasi wala parents ko weh. Namimiss ko din sila kahit papano.”she paused for a while. “Lagi ako natingin sa langit and wishing for heir safety.”

“Kabait na bata,” biro ko sakanya. “Kapag full moon…”

“Hmm?”

“Kapag full moon, yung buwan sumasakto sa tuktok ng cross sa may bubong ng bahay namin. Parang haunted house”then I chuckled.

Naghihintay ako na magresponse sya sa kwento ko pero tahimik lang sya. Nakatingin pa rin ako sa langit. “Ang weird noh, bahay namin may cross sa bubong. Iba kasi trip ng parents ko eh. Ganun na yung bahay na yun nung nabili namin, di man lang nila naisipan na ipatanggal yung cross.”

Hindi pa rin sya nagsasalita. Weird ah. Di na ako nakatiis at napatingin na ako sakanya. Nagulat ako sa nakita ko. Nakatitig lang sya sakin, ni hindi kumikibo. Parang may kakaiba sa facial expression niya pero hindi ko maipaliwanag.

‘Bakit ganto to makatingin???’

 “Natakot ka ba sa kinuwento ko?”

Bigla syang umiling at nagliwanag ang mga mata niya, parang tulad sa mga anime na napapanood ko.

“S-s-su…”

“Huh?” napataas ang kilay ko. Nagulat ako nung bigla niyang hinawakan ang dalawa kong kamay sabay…

“Sugoii!!!” pangita sa mukha niyang ligayang ligaya sya. “Ang astig ng bahay niyo, pare…”(*o*)

[sugoi=amazing/cool]

“Ha!?” yun lang ang nautter ko. Akala ko natakot sya sa kinuwento ko. Kakaiba talaga to.

“Astig?” I confirmed, just to be sure that I heard the correct thing. Nag-nod lang sya sakin sabay ngiti ng malaki. Such a weird fellow, iba trip. “Eh kinakatakutan nga yun ng mga to sa villa eh.”

“Bakit naman sila matatakot? Di ba nila alam na pangarap ko yun? Di ba nila alam na cool ang ganun? Di ba nila alam na rare ang mga ganun? Di ba nila alam na ang mga ganun ay pinaninirahan ng mga supernaturals? Di ba nila alam na malaking opportunity yun para makakita ng mga di nio katulad!”

“Di namin katulad?”

Nagnod siya tapos biglang sumeryoso ang mukha niya. “Oh, bakit?”

“May sasabihin sana ako. Kaso baka pagtawanan mo lang ako.”

Ano daw? Ngayon, napuno ako ng curiousity sa kung anong sasabihin niya.

“Ano naman yun? Promise ko di ako tatawa,” sabay tinaas ko yung right hand ko as a sign of my promise.