The Phoenix Trilogy łzy Feniksa(2)

7. Dyrektor Hogwartu

Kiedy jego źle umieszczone zaklęcie przecięło przyjazne ciało, szok spowodował, że Severus stracił wysokość. Chwilę później ponownie skierował swoją miotłę wyżej, desperacko nadążając za Lupinem i subtelnie odbierając kilka paskudnych zaklęć, które groziły wyrzuceniem dwóch członków Zakonu z miotły. Krew była wszędzie; zakrywała twarz wabika Pottera.

Zakładając, że to wabik.

Severus rozpaczliwie, tchórzliwie bał się, że uderzył Hermionę. Był przerażony, że umrze.

W chwili, gdy Lupin i jego nieznany towarzysz przekroczyli granicę i zniknęli za sprężystą tarczą wielu ochronnych osłon, Severus skierował swoją miotłę w kierunku ziemi i uciekł, nie zważając na prawdopodobną reakcję Voldemorta. Znał tylko jedno miejsce, w którym Śmierciożercy nie byli w stanie podążać, a członkowie Zakonu raczej się nie pojawiali: Grimmauld Place, a gdy tylko jego stopy dotknęły ziemi, aportował się do Londynu.

Znajomy plac wyglądał złowieszczo w rzadkim świetle miejskich latarni. Podczas gdy jego zachowanie do tej pory kwalifikowało się niemal pod każdym względem jako lekkomyślne, Severus zachował instynkt samozachowawczy, przyciskając plecy do niedożywionego drzewa i skanując okolicę w poszukiwaniu jakichkolwiek oznak ruchu. Nikogo nie widział. Severus skorzystał z okazji i wziął kilka głębokich oddechów, usuwając mdłości, które mogły go przytłoczyć.

Niech Granger wyzdrowieje , pomyślał, na chwilę zamykając oczy. Niech to nie będzie ona .

Rozejrzawszy się jeszcze raz, Severus wszedł po schodach numer dwanaście i stuknął różdżką w drzwi. Usłyszał metaliczny trzask, gdy zatrzaski kilku zamków otworzyły się i łańcuch cofnął, po czym drzwi się otworzyły. Wszedł szybko do środka, zatrzaskując za sobą drzwi i zatrzymując się na chwilę w progu. W migoczącym świetle lamp gazowych Czarnego Domu wszystko wyglądało tak, jak zawsze. Rząd ściętych głów skrzatów domowych był jak zawsze spleciony z pajęczyną; stojak na parasolkę z nogi trolla stał z boku, mając na sobie długi, fioletowy parasol, który bardzo przypominał gust Dumbledore'a w zakresie akcesoriów.

- Homenum revelio - mruknął. Nic. Ośmielony zrobił krok do przodu.

- Severus Snape? 

Severus rozpoznał nienawiść w głosie Szalonookiego i przez sekundę prawie wierzył, że zraniony mężczyzna był obecny, zanim klątwa przeszła przez niego jak chłodna bryza, a jego język wtoczył się z powrotem do ust. Klątwa wiążąca język . Wrażenie było nieprzyjemne, ale też takie, które znosił wcześniej: miną dwadzieścia cztery godziny, zanim będzie mógł znowu mówić, a jeśli się nie pomyli, jego zdolność do mówienia o lokalizacji Grimmauld Place zostanie trwale dotknięta. W sumie może to działać na jego korzyść.

Zrobił kolejny krok do przodu. Gdy jego stopa uderzyła w ziemię, zacieniona kałuża na drugim końcu korytarza poleciała w górę, zmieniając się w wychudzoną, szarą postać. Straszne echo Albusa Dumbledore'a przemknęło w jego stronę z groźną różdżką. Chociaż Severus nie mógł mówić, ciął różdżką. Jego magia była nieregularna, ale skuteczna, a widmo rozprysnęło się na milion odłamków, które stopniowo opadły w kierunku podłogi. Severus przełknął ciężko i zmusił się, by zrobić krok do przodu i zbadać pozostałości zaklęcia, szturchając je różdżką. Głupcy . Ktokolwiek to rzucił, przypisał to nie tylko formie Dumbledore'a, ale także jego pragnieniu zemsty. Gdyby użyli kogoś innego jako wzoru, nie przetrwałby tak łatwo.

Prostując się, wymierzył zaciekłym kopniakiem w stojak na parasole trolla. Katastrofa obudziła panią Black, która zaczęła wrzeszczeć - dopóki nie zauważyła spojrzenia Severusa, po czym zasunęła zasłony i zapadła błogosławiona cisza. Severus wszedł po schodach do salonu. Wyglądało na to, że Zakon wyszedł w pośpiechu; większość zawartości pozostała nietknięta. Szybko znalazł butelkę Ognistej Whisky i wypił obfity łyk prosto z butelki. Prawie się zakrztusił, gdy uderzył go w tył gardła, ale szybko złapał się sztuczki połykania skurczonym kikutem języka. Postanowił zabrać ze sobą butelkę.