The Phoenix Trilogy łzy Feniksa(2)

8. Komisja rejerstracyjna mugolaków

Tego wieczoru Hermiona położyła się spać nawet później niż chłopcy, chociaż wszyscy nie spali, omawiając plany na jutro. Kiedy Harry i Ron zasnęli, wyciągnęła swoje obliczenia Numerologii i ponownie je przeanalizowała. Szanse były zaskakująco duże, że cała trójka dostanie się do Ministerstwa, a Hermiona zajęła się układem równań dotyczących Doliny Godryka. Prawdopodobieństwa pozostały jednak równie ponure jak zawsze.

Kolejne dwadzieścia minut spędzone na marszczeniu brwi na krzywej dystrybucji wiedzy sprawiło, że była jeszcze bardziej sfrustrowana. Bez względu na sposób, w jaki przeprowadziła obliczenia, powiedziały jej, że sam Harry musi znaleźć rozwiązania różnych zagadek i problemów, które czekały na nich w przyszłość. Hermiona odkryła, że ​​nie jest w stanie powstrzymać fali zazdrości. To było jej zadanie, aby rozwiązać problemy. Zadaniem Harry'ego było rzucenie się na niebezpieczeństwo bez konkretnego planu, a zadaniem Rona było podążanie za nim i zapewnienie drogi ucieczki - Komnata Tajemnic stanowiła doskonały przykład. Hermiona westchnęła z irytacją. Najwyraźniej teraz Harry miał być jednocześnie bohaterem i mózgiem; miała go tylko utrzymać przy życiu.

Próbując bezskutecznie nie brać tego do siebie, Hermiona wepchnęła swoje równania Numerologii z powrotem do swojej torby z koralikami. Przed zamknięciem torby wyjęła połowę zdjęcia Harry'ego i Rona, które znalazła w swoim pokoju. Nie po raz pierwszy zastanawiała się, gdzie jest druga połowa: była tak równo rozdarta na środku. Wewnątrz niej wirowała najbardziej logiczna możliwość. Tak bardzo chciała, żeby było to prawdą, że odskoczyła od wyrażenia tego do siebie, nie mogąc znieść rozczarowania, gdyby później okazało się, że się myliła. Długo i intensywnie szukała drugiego kawałka, ale nawet Accio wycelowany w worki ze śmieciami, które razem ze Stworkiem zgromadzili podczas sprzątania, nie znalazło tego. Nie bądź idiotką, Granger , skarciła się, wsuwając podarte zdjęcie z powrotem do torby. Nie ma powodu, dla którego Snape chciałby mieć twoje zdjęcie.

W ciągu miesiąca, który upłynął od ucieczki przed Śmierciożercami na ślubie Billa i Fleur, opinia Hermiony o jej zrzędliwym, kłującym, błyskotliwym, ale nieodgadnionym byłym profesorze zmieniła się od wątpliwości do wiary i z powrotem częściej, niż chciała przyznać. Jednak w końcu uporczywa obecność Śmierciożerców na placu przed Grimmauld Place i ich ewidentna niemożność zobaczenia budynku lub wejścia do środka wzmocniły jej myśli: musiała mu zaufać. Poza tym, bez względu na to, ile logicznych powodów stawiało się przeciwko niemu, w głębi duszy wiedziała, że ​​kłębek wątpliwości i obaw wskazuje na sytuację, w której ona i chłopcy się znaleźli, a nie on, nie do końca. Więc wątpiła w niego; Więc co? Nadal ufała mu bardziej niż Minerva McGonagall czy Kingsley Shacklebolt. Gdyby Snape kazał jej skoczyć, najpierw skoczyłaby i zadała pytania później. W tej chwili wątpiła we wszystkich, nawet w siebie. I będzie tak długo, aż Voldemort umrze i wszystko wróci do normy.

Boże, czego by nie dała, żeby martwić się o OWTMy w tej chwili, zamiast o ich szalony plan włamania się do Ministerstwa Magii i kradzieży horkruksa od wysoko postawionego i niebezpiecznego urzędnika!

Zanim zamknęła torebkę z paciorkami, jej uwagę zwrócił jakiś ruch w jej głębi. Hermiona zamarła, jej uszy wytężyły się w poszukiwaniu jakichkolwiek dźwięków chłopców w starym domu. Działając pod wpływem impulsu, któremu nie potrafiła się oprzeć, rzuciła na pokój zaklęcie wyciszające i magicznie zamknęła drzwi. Potem wyciągnęła portret Fineasa z torby i położyła go na krześle obok siebie.

- Fineas? zawołała cicho. - Fineasie Nigellus? Jesteś tam?

- Cyz to to nie jest sama panna Granger? - odpowiedział złośliwie, wślizgując się w ramę i opierając się nonszalancko o jedną krawędź. - Wiesz, wielu ludzi cię szuka. - Jego oczy migotały po pokoju, zwracając uwagę na szczegóły, gdzie się znajdowali. - Gdzie jest pan Potter?