BİR TAHAYYÜL MESELESİ | YARI TEXTİNG

1.1

🍀

Çilli: Of çok gerginim.

Çimen: Az sakin ol bütün gece ezber yaptın zaten.

Çilli: Hiçbir şey bilmiyormuşum gibi geliyor.

Çimen: Çillisin sen kendine gel ya sdfhks

Çimen: Çalıştın olmazsa da yapacak bir şey yok.

Çimen: Ben sana inanıyorum.

Çilli: İyi ki varsın. Salaksın falan ama gerçekten.

Çimen: Sende iyi ki varsın. Gir sınava ve soruların anasını ağlat.

Akşamdan beri bana yardım ediyordu. Ona konuları atmıştım bana soru falan sormuştu. Kendim için değilse bile onun için yüksek not almalıydım.

Listeden gireceğim sınıfa bakıp alt kata indim. Tanıdık var mıydı acaba? Zaten çok kişiyi tanıyorum ya(!)

Sınıfı bulup girdim. Canan vardı onu geç. Alp vardı. Sıramı bulmak için saymaya başladım. Allah’tan başka bir şey isteseydim olacakmış. Alple oturuyordum. Dersleri iyiydi.

“Selam.”

“Selam.”

Konuşursam ezberlediklerim gidecek gibi hissediyordum. Ne boktan durumdu bu.

“Ahiret sorusu sormuyorlar bildiğim kadarıyla.”

“Hı?”

“Sakin ol Mehir.”

“Son gün ezber yaptım.”

“Elimden geldiğince yardımcı olurum.”

“Sağ ol.”

Kağıtlar dağıtılınca besmele çektim. 3 yazarı hatırlamıyordum. Hay böyle işe.

Ahmet Ümit miydi acaba? Yok Ahmet Mithat yok o da değildi. Cemal Süreya o şairdi.

“Sabahattin Ali.”

Fısıldamayla Alp’e döndüm. Gözlerimle teşekkür ettim. Kalan yazarlara da bir şeyler salladım.

“Teşekkür ederim Baturalp.”

Kafasını sallayıp çıktı. E ben niye oturuyorum? Kalk Mehir.

Çimen: Nasıl geçtiğini bilmiyorum ama çalıştığını biliyorum.

Seni yerim çocuk. Öhö kendine gel kızım.

Çilli: Desteğin olmasaydı yapamazdım.

Çimen: Ödülünü alırsın kafeden o zaman.

Ne bıraktığını merak ediyordum. Çıkışa kadar yarınki sınavıma biraz çalıştım. Zil çalınca önce Asaf’ı aldım.

“Ablacım bir yere uğrayacağım. Önce seni mi bırakayım?”

“Bende gelirim.”