BİR TAHAYYÜL MESELESİ | YARI TEXTİNG

3.2

🍀

“Belin ağrıyacak gel.”

Bacaklarını uzattı ve beni kollarına çekti. Okulun çoğu konferanstayken biz girmemeyi tercih etmiştik.

“Uyu istersen güzelim.”

“Hayır. Vakit geçirelim.”

Saçımı öptü ve sıkıca sarıldı. Aklıma gelenle eliyle oynamayı bıraktım.

“Annem müsaitseniz bu hafta sonu çağırıyor.”

“Müsaitiz. Gerilmeli miyim?”

“Annem bizim konuştuğumuzu biliyor. Sevgili olduğumuzu değil ona göre.”

“Ne olduğumuz bilmiyor. Duyamadım tekrar mı etsen?”

Sırıtan ağzına hafifçe vurdum.

“Alkın utandırma.”

“Ne yapayım çok güzel oluyorsun.”

Cevap vermedim. Ne denirdi ki?

Sınıfın kapısı tıklatılınca şaşkınlıkla Alkın’a baktım. Herkes konferanstaydı kimdi bu?

Hoca olma ihtimaline karşılık yerimde doğruldum. Alkın kalkıp kapıyı açtı. Gördüğüm yüzle kaşlarımı kaldırdım.

“Cem?”

Bende olan bakışlarını Alkın’a çevirdi.

“Kusura bakmayın rahatsız ettim ama yarın doğum günü partim var evde. Gelirseniz sevinirim.”

Hadi Alkın tamam da ben ne alakaydım?

“Gelmeye çalışırız.”

“Tamam adresi Mehir biliyor ama atayım mı?”

Höst. Nereden bileceğim senin adresini? Sevgilim Bey öyle bakmayın korkuyorum yav.

“At sen. Mehir önemsiz şeyleri unutur.”

Yürü be aslanım. Hangi takımlıydı acaba? Sırası mı kızım?

Alkın kapıyı sertçe kapatıp yanıma oturdu bana bakmıyordu.

“Sormayacak mısın?”

“O herifin evini nereden bildiğini mi? Sormadan anlatırsın diye düşünmüştüm.”

“Evini falan bilmiyorum ben onun.”

“Niye öyle dedi bu salak o zaman?”

“Biz anlaşamıyoruz tamam mı?”

Şaşırmamıştı. Ben kimseyle anlaşamıyordum ki zaten.

“Bakma öyle. Bu farklı olarak benimle hep uğraşıyordu laf sokuyordu falan. Bende tabi. Bir gün onların sokaktayken evinden çıktı ve karşılaştık bu.”

“O imasını alıp g-… Tövbe ya.”

“Sakin ol gitmeyiz olur biter.”