Contest Entries

Forever

Liriko 2 - Christmas Special Entry

__________

FOREVER

NAKAKAPANINDIG balahibo ang bawat paghaplos ng malamig na hangin sa balat ni Nicholas. Kasalukuyan siyang nakaupo sa paborito niyang upuan na nasa tabi ng bintana, at nakadungaw sa labas para pagmasdan ang mga kaganapan sa araw bago mag-Pasko.

Mga batang namamasko na palaging nasasampal ng, “Patawad!”, mga magkasintahang halos gapangan na ng antique na langgam sa sobrang katamisan, at isang buong pamilyang halos ma-lock jaw na sa kanilang masayang pagkwekwentuhan at pagtatawanan. Ito ang mga nakita niya sa labas ng kaniyang bintana.

Napabuntong hininga siya't napasandal sa kaniyang upuan. Hindi niya maiwasang 'di mainggit sa mga ito. Gusto niyang bumalik sa pagkabata at maging bata na lamang habambuhay, gusto niyang magkaroon muli ng pamilya para may kasama siya sa bawat Pasko at sa bawat araw na dadaan sa kaniyang buhay, at gusto niyang magkaroon ng kasintahang, magmamahal sa kaniya hanggang kamatayan.

Pero wala namang forever, ang sabat ng kaniyang isipan dahilan para mapabuntong hininga siyang muli. Iyon ang madalas niyang naririnig at nababasa. Na walang bagay ang panghabambuhay, pero gusto niyang patunayang mali ito. Gusto niyang mapapatunayan na mali ang kasabihang 'yon, pero paano? Kung heto't malapit na siyang magka-rayuma? Kung matagal na siyang iniwan ng butihin niyang mga magulang?

Napatingin siya sa sarili niya. Parang salbabida sa laki ang tiyan niya, at pwede nang itirintas sa haba ang blonde niyang balbas. Hindi niya kasi ito maahit dahil malabo na ang kaniyang mata, at takot siyang masugatan. Isa pa, palagi siyang nasa loob ng bahay kaya naman paano siya makakakita ng kasintahan?

“Namamasko po!” Nagulat siya sa pagsigaw ng mga bata sa labas ng kaniyang bintana. Bahagya siyang napailing at napangisi. Ni hindi man lang kasi kumanta ang mga bata, bigla na lamang itong nanghingi ng pamasko.

Napatingin siya sa mga ito, tatlo sila at puro lalaki. Mukha rin silang magkakapatid. Dahil sa likas siyang mapagbigay, hindi na siya nagdalawang isip pa. Kinuha niya ang isang plastik ng kendi na nasa mesang katabi niya at iniabot ito sa mga bata.

“Thank you, thank you, ang bait mo Mang Nicholas, thank you.” Ayon naman pala, nasa huli pala ang kanta. Kinawayan niya ang mga bata at umalis na ang mga ito. Napangiti na lamang siya, nakakagaan kasi ng pakiramdam na nakapagbigay na naman siya at nakapagpasaya.

Simula noong iniwan siya ng kaniyang magulang, namuhay siyang mapayapa at marangya kahit pa labing-limang taong gulang pa lamang siya noon. Bukod kasi sa mga iniwan ng kaniyang magulang, naging matyaga't madiskarte rin siya sa buhay kaya naman hindi siya pinagkaitan at pinabayaan ng Diyos.

Tinuruan siya ng kaniyang magulang ng mabuting asal, kaya naman dahil sa sobra-sobrang biyayang natatanggap niya at wala naman siyang ibang pagbibigyan nito ay taos puso niya itong ipinamamahagi sa mga nangangailangan.

Napatingin siya sa isang kumpol ng mga regalo na nasa ibaba ng Christmas tree. Sabi ng iba, nagbibigay daw ang mga tao ng regalo sa mga taong espesyal sa kanila. Pero para sa kaniya, nagbibigay siya ng regalo para maging espesyal ang Pasko ng iba. Sa panahong iyon kasi wala naman siyang maituturing na taong espesyal para sa kaniya.