Druga strona świtu

XIV

„If you walk out on me
I'm walking after you,
If you walk out on me
I'm walking after you…"

Naprawdę nie przepadam za chodzeniem na zakupy, nie widzę w tym nic specjalnie przyjemnego. A już zwłaszcza, kiedy nie wiem, co kupić. Chociaż… nabywanie prezentów zwykle jest miłe. Ale, co mogłoby ucieszyć jednocześnie Rona i Hermionę? Chwilowo nie mam pojęcia. Jestem w centrum mugolskiego Londynu i mnogość witryn sklepowych oraz głośny, kolorowy tłum dosłownie atakuje moją biedną głowę.

Dochodzę do wniosku, iż przyjście tutaj to jednak błąd. Trzeba było od razu skapitulować i udać się na Pokątną…

Przeglądam się z niechęcią w lustrzanej szybie pobliskiego butiku, kontemplując własne rozczochrane włosy i cokolwiek skrzywdzone spojrzenie, gdy w tym odbiciu coś zwraca moją uwagę – mianowicie dyndający mi nad głową kuty, metalowy szyld z ozdobnym napisem Antykwariat. Odwróciwszy wzrok od lustra, stwierdzam, że sklepik ów istnieje naprawdę i chyba nic mi nie zaszkodzi, jeśli wejdę. To chyba skutek wieloletniego obcowania z Hermioną.

Otwieram rzeźbione drzwi, wyglądające zupełnie jak nie z tej epoki i wchodzę do niewielkiego, odrobinę przykurzonego pomieszczenia, którego wszystkie ściany zajmują wypchane książkami regały. Przy ozdobnym biurku siedzi siwy, wąsaty, uśmiechnięty staruszek w okularach w cienkiej, złotej oprawce i czyta jakieś opasłe tomisko.

– Dzień dobry – witam się uprzejmie, czując wypływający na usta uśmiech.

– Dzień dobry. Pomóc panu w czymś? – Starszy pan ma głos jak dzwon.

– Dziękuję, na razie tylko się rozglądam…

Raczej nie znajdę tutaj nic dla Rona i Miony, ale to bardzo przyjemne pobyć trochę wśród starych woluminów. Mija już jakieś pół godziny, gdy przypadkiem trafiam na niedużą książkę w czarnej oprawie, opatrzoną znajomym tytułem. Otwieram ją z odrobinę złośliwym uśmiechem, po czym omal nie wylatują mi gałki oczne na widok daty wydania.

– Przepraszam, czy to jest na sprzedaż? – Pokazuję staruszkowi swoją zdobycz.

– Ależ tak – śmieje się sprzedawca. – Widzę, że ma pan niezłego nosa. Niezbyt tania książka, ale warta swojej ceny.

– Biorę. – Serce zaczyna bić mi mocniej, zupełnie tak samo jak wtedy, gdy w meczu quidditcha udawało mi się złapać znicza.

– Nawet pan jeszcze nie usłyszał, ile kosztuje… Kiepski z pana handlarz. – Staruszek znów wybucha cichym śmiechem.

Dziesięć minut później opuszczam ten miły, choć przykurzony przybytek, bogatszy o szczelnie zapakowaną książkę. Jak dobrze, że miałem przy sobie sporo mugolskich pieniędzy. Chociaż, starszy pan i tak opuścił mi cenę. Stwierdził, że poczciwie wyglądam.

Czego to się człowiek o sobie nie dowie czasami, zaskakujące.

Pora jednak wybrać się na Pokątną. Ginny urwie mi głowę, jeśli wrócę bez prezentu… i dla mojego własnego bezpieczeństwa lepiej, żeby to było coś dobrego.

Dobre dwie godziny później wracam do Doliny Godryka, wymęczony, wymięty, lecz z tryumfalnym uśmiechem. Zdziwilibyście się, ile sklepów musiałem obejść, zanim coś znalazłem. Oby Hermionie i Ronowi się podobało… No, a jeśli nie, zawsze mogą poudawać, prawda?