Sa gitna ng matahimik na gubat, naroroon ang isang paaralang hindi sakop ng gobyerno. Walang nakakaalam tungkol dito maliban sa mga taong nakatagpo nito sa di-inaasahang paraan. Maraming tao ang naliligaw sa gitna ng gubat at natutuklasang sila ay naging mga estudyante sa misteryosong paaralan na ito. Ang kanilang mga pamilya ay nalulungkot dahil hindi nila mahanap ang kanilang nawawalang anak.
Ang paaralan na ito ay may isang kakaibang motto: "ONCE YOU ENTER DON'T EVER THINK TO GO BACK." Ito ay nagpapahiwatig na kapag pumasok ka na sa paaralan, hindi ka na maaaring umalis hanggang sa matapos mo ang iyong pag-aaral.
Maraming mga tao ang napalibutan ng kadiliman at misteryo sa paaralan na ito na tanging nakatago sa gitna ng gubat. Ang kanilang mga pamilya ay nananatiling umaasang muling makita ang kanilang mga minamahal na anak.
POV
Sa isang opisina, may tatlong babae na nag-uusap sa loob.
"May bagong estudyante raw?" tanong ng babaeng nakaupo sa sofa.
"Oo, nabalitaan ko rin. Totoo ba?" sabi naman ng babaeng nakasandal sa pinto.
"Hindi ko alam" sagot ng babaeng nakaupo sa mesa habang nakatingin sa dalawang nagtatanong.
"Excited nga ako!" sabi ng nakaupo sa sofa, agad na inirapan siya ng nakasandal sa pinto dahil sa inasal niya.
"Bakit ba kasi ang lilikot ng kanilang paa at pumunta pa rito?" sabi ng babaeng nakasandal sa pinto, nagpapahiwatig ng pagkabahala sa panibagong estudyante.
Ang tatlong babae ay mukhang interesado at nag-aalangan sa bagong estudyante na darating. Nararamdaman nila ang kaba at pag-aalinlangan sa panibagong pagbabago na maaabot ng kanilang lugar. Habang ang isa ay nag-aalay ng bahagyang pagkahilig, ang iba naman ay nakapagpapahayag ng mga agam-agam.
"Naawa ka pa, kasalanan din nila iyon kung bakit sila pumasok sa paaralan. Hindi man lang sila kumuha ng impormasyon tungkol dito" sabi ng nakaupo sa sofa.
"Oo nga, kasalanan nila iyon," sang-ayon ng babaeng nakaupo sa mesa na nakinig kanina sa dalawa.
"ang sama niyo talaga," sabi ng nakasandal sa pinto, may bahaging pag-aalinlangan sa kanyang mga salita.
"Wala nang salitang mabait ngayon, alam mo naman dito," paliwanag ng nakaupo sa sofa.
"Tama naman sinabi niya, walang mabait ngayon," sang-ayon ng nakaupo sa mesa.
"Sabagay, hindi pa talaga tayo nasanay dito e lahat naman ng estudyante dito ay may masamang ugali katulad natin," sabi ng nakasandal sa pinto sa kanila.
"Ok ka lang? Parang namumutla ka," tanong ng nakaupo sa sofa, kinakausap niya ito dahil alam niyang may kamalian sa kanilang kasama.
"Ikaw kaya ang kasama palagi ni Supremo, hindi ka ba mamumutla?" sabi ng babaeng nakaupo sa mesa at inirapan ang dalawa, nagpapahiwatig sa isang matataas na entidad na tinatawag na "Supremo."
"Oo nga, hahaha!" sabi ng nakasandal sa pinto kahit na kinakabahan sila dahil ang tinatawag na Supremo ang pinag-uusapan nilang tatlo.
"Papasok ba siya ngayon?" tanong ng babaeng nakaupo sa sofa, kumunot naman ang noo ng dalawa.
"Kailan pa pumasok yun?" bara na sabi naman ng nakasandal sa pintuan habang nakakunot ang noo.
"Oo nga, kailan pa?" segunda naman ng nakaupo sa mesa.
Alam naman nilang walang paki-alam ang taong pinag-uusapan nilang tatlo sa kanilang pag-uusap, kaya ok lang kung mag-uusap sila tungkol dito.
"Papasok lang iyon kung may announcement siyang sasabihin. Pero hindi naman iyon nakikinig sa klase," sabi ng babaeng nakasandal sa pinto.
BINABASA MO ANG
She's The Supremo
RandomShe's a mysterious figure, the esteemed president of their school. She's a cold person, yet undeniably cool. She's emotionless and fearless, exuding an aura of strength. She's brutal and merciless when pushed, exhibiting an unyielding tenacity. That...
