My Strict Professor

Chapter 30

Mandy's pov

Masaya kami ngayong naglalaro ng volleyball dito sa tabing dagat ng mga co teachers ko at nang ibang studyante nang mapadako ang tingin ko sa dalawang tao na masayang nagtatawanan habang papalapit sa isa sa mga bench.

No other than Hailey saavedra and John Vermudez.

Idk pero agad naginit ang ulo ko sa nakita ko at nawala nalang bigla sa mood maglaro.

"Maam grace, pahinga lang ako." Paalam ko sa kanila bago tumalikod sa dalawang taong masayang nagtatawanan. Naglakad lang ako naang naglakad hanggang sa makalayo sa kanila at naupo sa tabi ng malaking bato.

A/n(play the multimedia above)

I don't wanna see them laughing with each other's joke.

Im hurting.

I can't help but to think of John and Hailey's laughing face. They looks good together. He can show them how much he love hailey. Kasi okay sa mata ng tao yun e. But how about me? How about our relationship? It was forbidden. Hindi ko magawang maipagmalaki si hailey. Hindi ko magawang makasama sya anytime na gugustuhin ko. Hindi ko magawang hawakan ung kamay nya sa harap ng maraming tao.

With that thoughts, I didn't notice that my tears are already falling down to my cheeks. 

Isn't that unfair? World is so unfair.

Ang sama ng loob ko kasi ako dapat ung palagi nyang kasama at nagpaparamdam sa kanya ng makulay na mundo. Pero hindi ko un magawa dahil sa mata ng mga tao, I'm just her teacher. I'm just someone who's secretly hurting and crying. I am secretly loving her. 

God knows how much I wanna be with her seconds to seconds, minute to minute, hours, days, months and years. Sometimes I cant help but to think, tama ba tong pinasok namin? Mag w-work ba kami? Sobrang daming what ifs na mahirap sagutin.

Actually naiisip ko rin na any minute pwede akong ipagpalit ni hailey. And that's hurting me. Walang kasiguraduhan dahil mahirap tong pinasok namin.

But it's okay. If she gets tired, then I'll let her go. 

Hindi ko namamalayan na tuloy tuloy na pala sa pagbagsak ung luha ko.

I can say that I really do love her. Kasi iniiyakan ko na sya at sobra na nya akong nasasaktan e.

I'm not that showy na palagi syang tatanungin kung kumain na ba sya, kamusta ang araw nya, ung tatadtarin sya ng chats. Ung palagi syang sasabihan ng matatamis na salita, But I can promise that I'll try my best to always make her feel how much she means to me

"Wuv" agad akong napatingin sa pinanggalingan ng boses na yun at agad din akong nagpunas ng mukha ko.

"Hey wuv" tumingin tingin muna ako sa paligid para malaman kung may nakatingin ba at mabuti naman wala. Masyado narin pala kaming malayo sa mga kasama namin.

Naupo sya tabi ko, pa side na yumakap sakin at ipinatong ung chin sa balikat ko.

"Bakit ka umiiyak, wuv" mahinang tanong nya sakin at dahan dahang pinunasan ung cheeks kong may patak pa ng luha.

"Nothing, I'm just thinking of something" tinanggal ko ung pagkakayakap sakin ni Hailey at pasimpleng lumayo sa kanya.

Alam kong napansin nya ung medyo pag iwas ko sa kanya dahil nakita kong kumunot ung noo nya.

"May problema ba wuv?" 

Umiling iling lang ako sa kanya para sabihing wala at ibinalik ang tingin sa dagat.

Buti pa ung dagat, walang katapusan.

Hindi ba pwedeng ganon nalang kami ni Hailey? Ung kahit gaano kalaking alon ang dumating sa buhay namin, buo at buo parin kami?.