Run Into my Arms (TO BE PUBLISHED)

Chapter 06

Yasmine

“Pauline, tara na!” tawag ko sa kaibigan kong kanina ko pa hinihintay.

Almost thirty minutes na akong nasa labas ng bahay nila pero until now ay hindi pa rin ito lumalabas.

“Ito na. Sandali lang kasi,” sigaw niya at nagmamadaling lumabas.

Napa-iling na lang ako. Ang tagal niya baka malate na kami. We’re going to attend a ball party with our friends. It's business ball so we’ll going to expect a lot of businessman and businesswoman there.

To be honest maaga pa, one hour before the event. Pero dahil excited ako, pinilit ko talaga lahat ng kaibigan ko ng dapat maaga kami para may time kaming mag-picture, mahirap na baka mamaya busy kami lahat makipag-interact sa ibang tao.

I’m wearing black backless dress and has a split on my legs. I partnered it with my four inches black high heels.

“Ba’t ka ba kasi magmamadali? Tignan mo nga ang oras. Alas syete pa tapos eight pa ang simula ng event,” nakasimangot nitong sambit.

Hindi ko talaga alam kung bakit ko naging kaibigan itong si Pauline. Hindi lang ba niya nahalata sa akin na excited ako? Minsan iniisip ko baka hindi talaga ako kilala nito.

I chuckled, napa-iling na lang ako at nauna nang maglakad papasok sa sasakyan namin.

Agad ko namang nakita si Martin na seryosong nakatingin sa labas, but his face get soft when he saw us. “Hi, love. . .” hinalikan niya ako sa noo at ngumiti sa akin ng matamis. “You look so stunning tonight. . .”

Hindi ako nakapagsalita at napatulala sa kaniya. Sasagot na sana ako kaso hindi ko kayang ibuka ang bibig ko.

“Mag-seatbelt ka,” aniya.

Tumango lang ako sa kaniya at tipid na ngumiti. He’ll be my partner tonight.

“Hoy, please lang h’wag kayo maglandian dito, Masyadong masakit sa mata. ’Tsaka mahiya naman kayo,” puna sa amin ni Pauline at umiwas nang tingin.

Pareho kaming natawa ng kasama ko at sabay na umiling.

Pinaandar na nito ang sasakiyan at tahimik lang kami habang nasa byahe papuntang venue.

Hindi rin naman gano’n katagal ang inabot binyahe namin at nakarating din naman kami agad.

“Let’s go?” aya sa amin ni Martin. We both nodded, and he gestured us to the entrance of the venue. I feel his hands around to my waist, I’m kinda shock so that’s why I look at him,—but he just smiled on me.

I blushed, and look away. “Hey, you okay?” tanong nito.

Hindi ko ito tinignan at tumango lang. He seems not satisfied to my answer kaya hinawan nito ang kamay ko at pinaharap sa kaniya, dahil sa ginawa nito ay milyong-milyong bultahe ng kuryente ang naramdaman ko sa aking katawan.

“A-ah?” I stuttered. “Ah, oo okay lang ako. Bakit?” dugtong ko agad at umiwas ng tingin.

“I think you’re not,” may bahid na pagdududa nitong sambit.

Napabuntong hininga naman ako at ngumiti sa kaniya ng tipid. I look at his eyes, “I’m fine. So, don’t worry, okay?”

Tumango naman ito and rinig ko ang pag-ismid nito bago ngumiti sa akin. Ang ganda talaga ng ngiti niya. Mas lalo lang siyang pumo-pogi.

I heard someone faked hjs cough kaya napatingin naman kami kay Pauline habang may kasama itong lalake. Pauline’s husband is here, a. I thought he’s in Mindanao.