Run Into my Arms (TO BE PUBLISHED)

Chapter 18

Yasmine

I bumped to someone outside in our campus. “Sorry po Kuya, pasensya na po talaga nagpapadali po ako. . .” I said without looking at him and run fast.

Shit, late na ako. O, my God! Lago ako nito.

“Miss Saldua, why are you late?!” agad akong napahinto sa paglalakad ng maabutan ako ng terror teacher naming papasok sa classroom.

“Because—” because, I forgot to woke up early and my eyes is still sore because of what happened last night!

“I’m sorry po, Ma’am. It will never happen again. . .” I just said and didn’t wait her answer, I sat comfortable on my chair.

My knees were shaking as my tears were slowly falling. Hawak-hawak ko ang pisngi kong namamaga dahil sa pagkakasampal ng aking ama.

I look at him in disbelief. “What the hell, dad?” halo-halong emosyon ang aking nararamdaman, pero nanaig ang sakit at hindi makapaniwala dahil sa tinuran ng aking ama. I don’t know what I’m going to say.  Bakit?

“You can’t do anything, Yasmine! Para rin ito sa ikakabuti mo,” may halong inis nitong sigaw. Pero kita ko sa mata nito na nahihirapan din, gaya ko.

Bakit humantong pa sa gan’to?

Hindi naman nagproseso sa aking utak ang mga sinabi nito. “Dad, for pete’s seke, I’m just 16 tapos…  tapos ipapakasal niyo na agad ako sa taong hindi ko naman gusto.. sa taong hindi ko naman mahal?” hindi ko mapigilang sumigaw sa harap nito dala na rin ng aking emosyon.

“A-anak, makinig ka na lang sa Daddy mo,” singit ng aking Ina, na nahihirapang pakalmahin ang aking, Ama. She can’t do anything, dahil pareho naming alam kung ano ang gusto ni Daddy ay ’yon ang masusunod.

For my 16 years of existence lagi akong sunod-sunuran sa mga magulang ko, dahil alam kong lahat ng pinapagawa nila sa akin ay ang ikakabuti ko. But ang magpakasal ng maaga? Kahit kailan ay hindi sumagi ’yon sa isip ko. Kahit nga ang makipaglandian sa mga kaklase ko ay hindi ko magawa. Tapos, ipapakasal lang ako ng gano’n-gano’n lang?

“May two years ka pa naman, anak. P’wede mo pang gawin ang mga gusto mo, hihintayin na lang namin ang 18th birthday mo, at saka na kita... namin guguluhin tungkol sa kasal mo,” aniya at umiwas ito nang tingin. Narinig ko ang mabigat nitong pagbuntong hininga bago tumingin sa akin na may malungkot sa ngiti. That’s not my father. ‘Lagi itong masaya. “At saka, hindi naman ito para sa amin, ’nak, para rin ito sa ’yo, kaya makinig ka naman sa amin,” huling sambit nito bago ako iniwang nakatulala.

Nawalan na ako ng lakas at tuluyan ng napaluhod. Hindi ako nagsalita pa at hinayaang tumulo ang mga luha sa pisngi kong namamanhid dahil sa lakas sa pagkakasampal nito. Wala akong nagawa kundi umiyak lang ng araw na iyon at hindi na nagreklamo pa.

“Yasmine!”

Napabalik na lang ako sa realidad at napahawak ako sa dibdib ko ng bigla akong tawagin ni Pauline na nasa tabi ko pala.

“Kanina ka pa tinatawag ni Miss Andres,” mahinang sambit nito sa akin ’tsaka ako napatingin sa unahan kung saan nakatayo si Miss Andres habang nakapamaywang at nakakunot ang noo.